కలియుగ రాధాకృష్ణులు..!!

నేస్తాలు,
       ద్వాపర యుగంలో కృష్ణుడికి అష్ట భార్యలు, రాధ, గోపికలు ఉండేవాళ్ళు. కలియుగంలో కాస్త వరస మారి ఒక కృష్ణుడు, ఇద్దరు భార్యలు, వేల మంది రాధలు తయారయ్యారు. భార్య / భర్తల మధ్య మనస్పర్ధలు వస్తే ఒకరు చని పోవడానికి సిద్దపడి చావు అంచుల వరకు వెళ్ళిన మరురోజే ఆ కలియుగ పురుషుడు తన సుందర చిత్రాన్ని పెట్టిన కొన్ని క్షణాల్లోనే రాధమ్మ(ల) స్పందనలు చూస్తుంటే ఆ కృష్ణయ్యకి ఎంత సంబరమో. పొరపాటున నాలాంటి వాళ్ళ కళ్ళబడితే నాకెంత ఆనందమో. అసలే మంచం మీద నుంచి లేవలేని స్థితిలో ఉన్న నాకు కనుల పండగే కదండీ. అందుకే ఇన్నాళ్లు రాయకుండా ఉరుకున్న రాధాకృష్ణుల కావ్యాలు సాక్ష్యాలతో సహా మీ అందరికి కూడా చూపించేద్దామని ఓ నిర్ణయానికి వచ్చేసాను. ఏంటి మరి రాసేయమంటారా. పక్క చిత్రాన్ని చూసి మీరే చెప్పండి. ఇది చాలా తక్కువ అన్న మాట. నిర్ణయం మీదే
..!!

మననెందుకు పలకరించాలి..?

నేస్తం,
        కనీసం కాకులకున్నపాటి నీతి కూడా జన్మలన్నింటికన్నా ఉత్తమెత్తమమైన మానవజన్మ ఎత్తిన మనకు ఉండటం లేదు. ఒక్క కాకి చనిపోతే వందల కాకులు చేరతాయి, కనీసం నీళ్ళు కూడా ముట్టవు. సన్మానాలు, సత్కారాలు, బిరుదులు, పురస్కారాలు, పదవులు  పొందగానే సరి కాదు. కనీసం మానవతా విలువలు కూడా మర్చిపోతున్నాం. మొన్నీమధ్య రచయిత, డాక్టరు అయిన ఒక మంచి వ్యక్తి చనిపోతే దూరం నుంచి వెళ్ళలేని వారు సరే అక్కడే ఉన్నవారు కూడా నలుగురు వెళ్ళలేక పోయారు అంటే చాలా సిగ్గు పడాల్సిన విషయం. సాటి రచయిత చనిపోయారు, ఒక్క క్షణం చూడటానికి సమయం లేదన్నప్పుడు మనకు రచయితల సంఘాలెందుకు..? మన గొప్పలు మనం  చెప్పుకోవడానికే అనుకోవాలి. చనిపోయాక సంస్మరణ సభలు మాత్రం పెడతారు. కష్టంలో ఉన్నప్పుడు ఒక్క పలకరింపుకి కూడా సమయం ఉండదు మనకు. ముఖ పరిచయస్తులు కూడా మొఖాలు చాటేస్తున్న ఈ ఆధునికతలో ఇలా ముసుగు వేసుకుని బతికేయడం, నీతులన్నీ ముఖ పుస్తక గోడలకే పరిమితం చేయడం రోజూ చూస్తూనే ఉన్నాం. ఎవరైనా బాధలో ఉన్నప్పుడు ఆ బాధను తీర్చలేము కానీ ఓ చిన్న పలకరింపు ఎంత శక్తిని ఇస్తుందో మాటల్లో చెప్పలేము. చావు పుట్టుకలు ఎలానూ మన చేతిలో లేవు, కనీసం మనకు చేతనైన పలకరింపు పలకరిస్తే మనుష్యులుగా పుట్టినందుకు కొన్ని క్షణాలను సార్ధకం చేసుకుందాం. ఎలాగూ మనం పోయినరోజు ఎవరు వచ్చారో చూడలేము, మన గురించి ఏం చెప్పుకున్నారో వినలేము. కొంతమంది అనుకుంటారు నేను కష్టంలో ఉన్నప్పుడు నన్నెవరు పలకరించలేదని, అప్పుడు ఆలోచించం, మనమెవరినైనా పలకరించామా అని. ఆ ఇంటికి ఈ ఇల్లు ఎంత దూరమో ఈ ఇంటికి ఆ ఇల్లు అంతే దూరం. కనీసం వెళ్ళలేకపోతే పోనీ ఫోనులో కూడా పలకరించము. అలాంటప్పుడు మననెందుకు పలకరించాలి..? అలా అనుకోవడానికి కూడా అర్హులం కాదు. మరికొందరేమో అన్నం పెట్టిన చేతినే కాటు వేసే రకాలు. అబ్బో ఇలా చెప్పుకుంటూ పొతే బోలెడు రకాలు మనలోనే. అందుకేనేమో ఏది ఎక్కువగా ఆశించకూడదు.

రెక్కలు...!!

1. ఎక్కడా
కనిపించదు
ఎవరికీ
వినిపించదు

మనసు
మాట...!!

2. రాలిన
ఆకులు
నిలిచిన
నీళ్ళు

వెలసిన
గాలివానకు సాక్ష్యంగా...!!

3. చెదిరిన
బొట్టు
పగిలిన
గాజులు

మిగిలిన
జీవచ్ఛవం...!!

దాసోహం అనక తప్పదు....!!

నేస్తం,
      అనుబంధాలను అవసరానికి వాడుకోవడం నేటి జీవితాల్లో మామూలై పోయింది. కొందరు వారి స్వార్ధం కోసం మారినట్లు నటిస్తారు కానీ మార్పు ఎలా వస్తుంది..? ఏ అనుబంధానికైనా పునాది నమ్మకం. నమ్మకం మోసపోయినప్పుడు కలిగే మానసిక వేదన ఎప్పటికి సమసిపోదు. గాయాలుగా మిగిలిన ఆనవాళ్ళు ప్రతి క్షణం ఆ గాయపు నొప్పిని గుర్తు చేస్తూనే ఉంటాయి. కాలం దేనికోసమూ ఆగదు కానీ గాయపు నొప్పి తగ్గినా గుర్తు మిగిలిపోతుంది. మేము ఇప్పుడు చాలా మారిపోయాము, తప్పు తెలుసుకున్నాము అని చెప్పగానే నమ్మేసి మళ్ళి మరోసారి మోసపోవడానికి తగిలిన గాయపు తీవ్రత తక్కువేమి కాదు. తమ స్వలాభాపేక్ష కోసం అమ్మానాన్న, తోబుట్టువులు, స్నేహితులు అన్న బంధాలను మరచి అవసరానికి తగ్గట్టు రంగులు మార్చుతూ ఊసరవెల్లికే పోటీగా వెళ్ళే ఎందరో మహానుభావులు ఈరోజు మన మధ్యన ఉన్నారు. ఎక్కడో ఓ చోట నాలుగు నీతులు చెప్పేస్తే మహా నీతిమంతులు అయిపోయినట్లు అనుకుంటూ ఉంటారు. మనిషి బంధాలకు కాకుండా మనిషిలోని మనీ బంధాలకు విలువలు ఇచ్చే మనుష్యులు జీవితంలో ఏదో ఒకసారైనా మనిషి బంధానికి దాసోహం అనక తప్పదు.

రెక్కలు..!!

1. లెక్కలు తేలని
 బంధాలు
 అక్కరకు రాని
 చుట్టరికాలు

 వెరసి మెరిసిన
 జీవిత సత్యం..!!

2. చెమ్మగిల్లిన
మనసు
ఉబుకుతున్న
కన్నీళ్ళు

మది భారాన్ని
దించుకునే యత్నం..!!

3. అక్షరంతో
అనుబంధం
కాగితంతో
స్నేహం

కలంతో
ముడి పడింది...!!