ఈ నెల నవమల్లెతీగలో నా వ్యాసాన్ని ప్రచురించిన సాహితీ సంపాదకులకు మనఃపూర్వక ధన్యవాదాలు.
నేస్తం,
అదృష్టం, దురదృష్టం అక్కచెల్లెళ్ళు అని ఎవరో అన్నట్టు గుర్తు. మనం అనుకున్న పని అయిపోతే మనమేదో మహా తెలివిగల వాళ్ళమని, అవకపోతే మనంత దురదృష్టవంతులు లేరని అనుకోవడం సహజం. భగవంతుడు రాసిన రాతని మార్చడం ఆ రాసిన వాడికే చాతకాదు. ఇక మామూలు మానవుడికి సాధ్యమా!
ఈ ప్రపంచంలో ఎవరు ఎవరి చుట్టూ తిరిగినా అందరి గమ్యమూ ఆ ధనమే. దీని ముందు ఏ బంధమయినా దిగదుడుపే. పిల్లల ఉన్నతికి కారణమైన తల్లిదండ్రులకు అవసాన దశలో ఆసరా ఇవ్వడానికి ఈరోజుల్లో ఎంతమంది బిడ్డలు ముందుకు వస్తున్నారు? అమ్మాబాబు ఇచ్చే ఆస్తుల పంపకంలో మాత్రం తేడాలు రాకూడదు కాని, వారిని కనిపెట్టుకుని వుండడానికి మాత్రం ఎన్ని లెక్కలు వేసుకుంటారో! అదేమంటే డబ్బులున్నాయని వృద్ధాశ్రమాలు నింపుతున్నారు.
ఈరోజు మనం చేసినదే రేపు మనకు తిరిగి వడ్డీతో సహ వస్తుందని మరచి, అనుబంధాలను గాలికి వదిలేయడం పరిపాటి అయిపోయింది. విదేశాలు వెళ్ళడం, సంపాదించడం అనేవి ఎవరి అవసరాల మేరకు వారికి కోరికలుండటం సహజమే. విదేశాలు వెళ్ళినంతనే మనమేదో గొప్పవాళ్లమని అనుకోవడం, ఎవరిని లెక్కజేయక పోవడం వగైరాలన్నీ మన సంస్కారాన్ని తెలియజేస్తాయి. ఏదో సామెత అన్నట్టు “తుమ్మితే ఊడే ముక్కు”లాంటి అక్కడి ఉద్యోగాలను చూసుకుని మిడిసిపాటు పడితే నిలువనీడ కూడా దొరకదు.
అవసరం అనేది ఎంతటి వారికైనా తప్పదు. అది ఎప్పుడు ఎలా అన్నది దైవ నిర్ణయం. డబ్బులుంటే అన్ని అవసరాలు తీరతాయి అనుకునే కొందరికి, సమాధానం తప్పక దొరుకుతుంది. చేసిన సాయాన్ని, పెట్టిన ముద్దను మరిచిన నాడు, దానికి మూల్యమూ ఎప్పుడోకప్పుడు చెల్లించక తప్పదు. మానవత్వం మరచిపోయినా మనమూ మనుష్యులమేనని గుర్తుంచుకోగలిగితే మనిషిగా మన జన్మకు విలువ పెంచినట్టే.
మనం చేస్తేనేమో చరిత్రలో నిలిచిపోయే పని చేసినట్టు, ఎదుటివారు చేస్తేనేమో ఎక్కడలేని చట్టాలు, చట్టుబండలు గుర్తుకు రావడం ఎంత హాస్యాస్పదమో కదా. అవసరం, సాయం అనేవి అందరి జీవితాల్లో వుండేవే. మనకు మన అవసరాలు మాత్రమే గుర్తుండి, మనం పొందిన సాయం మర్చిపోవడం మన నైజాన్ని తెలుపుతుంది. నీతి సూత్రాలు వల్లించడమే కాకుండా కనీసం మనం వల్లించే వాటిలో మనమెన్ని పాటిస్తున్నామన్నది మన మనస్సాక్షిని అడిగే ధైర్యం మనకుంటే వ్యక్తిగా మనం ఈ సమాజంలో బతికున్నట్లే.
