అమ్మో అప్పుడే మద్య వయసు వచ్చేసిందా!! ఈ నాలుగు పదుల జీవితంలోకి ఓసారి తొంగి చూసుకుంటే...!!
తప్పొప్పులు, తీపి చేదు అనుభవాలు, నిజాలు అబద్దాలు, కొన్ని చేదు నిజాలు, మనకిష్టం లేక పోయినా ఎదుటి వారి ఆనందం కోసం చేసిన పనులు, మనకోసం మాత్రమే...మనకి మాత్రమే సొంతమైన కొన్ని అనుభూతుల పరిమళాలు.....ఇలా ఎన్నో రకాల అనుభూతుల మాలికే దేవుడిచ్చిన ఈ జీవితం. మనకి మాత్రమే సొంతమైన, మనది మాత్రమే అయిన మన జీవితం.
జీవితాన్ని అందరూ అందంగానే మలచుకోవాలని, సంతోషంగానే వుండాలని మొదలు పెడతారు కాని అందరికి అన్ని దొరకవు కదా!! మన గతజన్మ ఖర్మ ఫలితాన్ని బట్టి మన నుదుటి రాతని మనం పుట్టే కొన్ని క్షణాల ముందే రాసేస్తాడు. ఈ లోకం లోకి రావడం మొదలు బతకడానికి పోరాటం మొదలు పెడతాము. అదృష్టవంతులు బంగారు స్పూను నోటిలో పెట్టుకు పుడితే, కొంత మంది వెండి, రాగి ఇలా జీవితాలు మొదలవుతాయి.
నేను బంగారు స్పూనుతో పుట్టక పోయినా అదృష్టవంతురాలినే చిన్నప్పుడు. అందరి ప్రేమ, ఆప్యాయతలు పుష్కలంగా దొరికేవి. మాది పల్లెటూరు అయినా మేము పెరిగిన వాతావరణం చాలా చాలా బాగుండేది. చదువు, పుస్తకాలు,ఆటలు, స్నేహితులు, బంధువులు, సినిమాలు, షికార్లు ఇలా అన్ని ఆనందాలు దొరికేవి. మరి మనకు నచ్చినట్లు వుండే అలాంటి జీవితం దొరకడం దేవుడిచ్చిన వరమే నాకు. చిన్నప్పుడు డాక్టరు అంటే చాలా ఇష్టం పెద్ద అయినంక అదే చదవాలని అనుకునేదాన్ని. సైన్సు బొమ్మలు కూడా బాగా వేసేదాన్ని, కొద్దిగా బాగానే చదివేదాన్ని. పిన్ని వాళ్ళు రికార్డులు రాసుకొంటుంటే నేను రాస్తాను ఇంతకన్నా బాగా అని అనుకునేదాన్ని. నాన్న ఇంటరులో సైన్సు వద్దు లెక్కలు తీసుకో అంటే సరే అని లెక్కలు తీసుకున్నాను. బొమ్మల మీద అభిమానంతో స్నేహితులకు వేసిపెట్టేదాన్ని. తెలుగు అంటే బోల్డు అబిమానం కాని స్పెషల్ తెలుగు తీసుకుంటానంటే ఒప్పుకోలేదు. సరే ఇక ఇంజనీరింగ్ మొదలు.....వెళ్తే క్లాసులకు వెళ్ళడం, లేదా క్లాసులు ఎగొట్టి సినిమాలకు వెళ్ళడం....ఇది అందరూ చేసే పనేలెండి నేనేం కొత్తగా చేయలేదు. కాకపొతే ఇంట్లో వాళ్ళని చూడకుండా ఎక్కువ రోజులు వుండటం అలవాటు లేదు అందుకే పది, పదిహేను రోజులకి ఇంటికి వెళ్ళడం. హోటల్ కి వెళ్తే ఓ మంచి కాఫీ, దోశ, ఐస్ క్రీం పార్లర్ కి వెళ్తే భేల్పూరి, వెనీలా తినడం, ఉత్తరాలు, హాస్టల్లో పుట్టినరోజు పార్టీలు, రాగింగులు, క్లాసులో లాస్ట్ బెంచ్లో కూర్చొని అల్లరి, బస్సులో అంత్యాక్షరిలు, పరీక్షల్లో నైట్ అవుట్లు.... .....ఇలా బానే గడిచి పోయింది.
అస్సలు కత మొదలైంది చదువు అయినంక....నాకు, మా నాన్నకి చిన్న మాట తేడా వచ్చి నేను ఎంచుకున్న దారిలో నడవడం మొదలు పెట్టాను. కష్టమైనా, నష్టమైనా నేనే పడ్డాను చాలా రోజులు. ఇంట్లో వాళ్ళు కూడా నాతొ పాటుగానే అన్ని అనుభవించారు ఆ టైములో. మనం వాళ్ళని కాదన్నా వాళ్ళు మనల్ని వదులుకోలేరు ఇది ఎవరు నమ్మినా నమ్మక పోయినా అక్షర సత్యం. మా అత్తింటి వాళ్ళు అందరూ వాళ్ళ స్వార్ధం కోసం అందరు బంధువుల్లానే తమ నిజ స్వరూపం చూపించారు. చాలా కొద్ది మంది మాత్రమే వేరేగా వుంటారు, ఇది మానవ నైజం దీనిలో మనం వాళ్ళని తప్పు పట్టడానికి ఏమి లేదు. కాక పొతే నమ్మకం మీద, మానవత్వపు విలువల మీద దెబ్బ కొట్టారు అది మర్చి పోలేను.
నేను నడుస్తున్న దారిలో ముళ్ళు, రాళ్ళు ఏరుకుంటూ ప్రయాణం మొదలు పెట్టాను....కొన్ని కావాలంటే కొన్నిటిని వదులుకోవాలని పసి పిల్లలని( ఒకటినర్ర , ఆరు నెలల పిల్లలని) అమ్మ వాళ్ళ దగ్గర వదిలి....మరి బతకడానికి డబ్బులు కావాలి కదా!! దేశం కాని దేశం లో ఏదో ఒక తిప్పలు పడి కాస్త నిలదొక్కుకున్నాము. పెద్ద బాబు చచ్చి బతికినా కూడా రాని, కనీసం చూడని అత్తింటి వారికి డబ్బుల అవసరాలు తీర్చి, చిన్న ఆడబిడ్డకు పెళ్లికి డబ్బులు ఇచ్చి, పెళ్లి కుదిర్చి చేస్తే కుడా మామీద ఇంకా కోపమే వాళ్లకి.ఆ పెళ్లి కొడుకు ఆవిడకి నచ్చలేదంట. అది ముందు చెప్పలేదు.నేనేదో అబద్దం ఆ అబ్బాయి జీతం విషయంలో చెప్పానంట. నేను చెప్పలేదు, అడిగితే నాకు తెలియదు నాలుగువేలో,ఐదువేలో నాకు తెలియదు ఫోను నెంబరు ఇదిగో మీరే ఇంకా ఏమైనా అడగదల్చుకొంటే అడగండి అని చెప్పాను. అది జరిగింది. మరిది తోడికోడలు వాళ్ళని అమెరికా మేమే డబ్బులు కట్టి తీసుకు వెళ్లి మూడు నాలుగు నెలలు మా ఇంట్లోనే ఉంచుకుని అన్ని చేస్తే వాళ్ళ అవసరాలు తీర్చుకుని ఈ రోజు మా డబ్బులు పదిహేను లక్షలు ఎగ్గొట్టారు. ఇదండీ బంధువుల రాబందుల గోల!!
ఇక ఉద్యోగం అంటారా!! అది అంతేనండి. పని సంగతి ఏమో కాని రాజకీయాలు బాగా నేర్చుకోవచ్చు. మనం పని చేస్తున్నాము కదా, మళ్ళి దాని గురించి చెప్పడం ఎందుకు? వాళ్లకి తెలుసు కదా!! అనుకుంటాము కాని మనం చేసే పనిని వాళ్ళకిష్టమైన వాళ్ళు చేసారు అని, పని చేసిన మనం ఏమి చేయలేదని, మనకి ఏమి రాదనీ చెప్పడం....ఎవరి దగ్గర నాటకాలు వాళ్ళ దగ్గర వేయడం, చేతలు లేకుండా మాటలు కోటలు దాటించడం...ఇలా మనకు తెలిసిన అనుభవాలే అన్ని. కాదంటారా!! చదివి నవ్వు కుంటున్నారా!! మరి ఇవేనండి నా నాలుగు పదుల అనుభవాల అనుభూతులు కొన్ని.
అలజడి రేపిన కలవరంలో
మేము చదువుకునేటప్పుడు ఇప్పటిలా ఈ మెయిల్స్, బ్లాగులు, బజ్జులు,సెల్ పోనులు, ఎస్.ఎం.ఎస్ మెసేజ్ లు లేవు. ఉత్తరాలు మాత్రమే ఉండేవి, అదీ మా ఊరిలో అయితే పోస్టు ఆఫీసు కుడా లేదు. వేరే ఊరు వెళ్లి పోస్టు చేయాలి. ఉత్తరం వస్తే మాత్రం ఇంటికి తెచ్చి ఇచ్చేవారు పోస్టుమాన్. నాకు ముగ్గురు కలం స్నేహితులు అదేనండి పెన్ ప్రెండ్స్ వుండేవారు. నా చిన్నప్పటి నేస్తానికి నేస్తం ఒకరు, ఆ నేస్తం నేస్తం మరొకరు, ఇంకొకరు నా ఇంజనీరింగ్ ప్రెండ్ ఉత్తరం రాస్తే అదీ వేరే ఊరు వెళ్లి, వాళ్ళు అది చూసి పక్కన పడేయకుండా జాగ్రత్తగా మళ్ళి నాకు పంపుతూ మరో ఉత్తరం దానితో పాటు రాసారు. అలా అయిన కలం స్నేహం చాలా రోజుల వరకు నడిచింది. ఇప్పుడు ఎక్కడ వుందో తెలియదు.
నీ జ్ఞాపకాల దొంతరల్లో ఎక్కడైనా ఉన్నానేమో అని....
నిశ్శబ్దం నీకు నాకు మద్యన
నిన్న రాత్రి ఈ.టి.వి లో పాడుతా తీయగా ప్రోగ్రాం చూసిన తరువాత ఇది రాయకుండా ఉండలేక పోతున్నాను. బాలు గారిని విమర్శించే అంత పాండిత్యం నాకు లేదు కాని పిల్లలు పాడిన పాటలను బాలు గారు విమర్శించడం ఎంత మాత్రం సమంజసం కాదు. నచ్చిన పాటలు పాడమని పిల్లలకు చాయిస్ ఇచ్చినప్పుడు పాట మనకు నచ్చిందా లేదా అని చూడకుండా పాటకు...పాడే వారు ఎంత వరకు న్యాయం చేసారో చూస్తే బావుంటుంది లేదా అన్ని బాలు గారికి నచ్చిన పాటలే ఇచ్చి పాడమంటే సరి పోతుంది. దానికి మళ్ళి ఇన్ని తతంగాలు అవసరమా!! అన్ని మనకు నచ్చిన పాటలే వుండవు కదా!! అంత మాత్రాన ఆ పాటలు పాడటం బాలేదు అంటే ఎలా? పాటని ప్రజెంట్ చేయడం లో కాని పాడటం లో కాని లోపాలుంటే చెప్పాలి కాని పాటనే బాలేదు అంటే...అది కరక్ట్ కాదు. మన ఇష్టాలు, అభిరుచులు అందరికి అలానే ఉండాలంటే ఎలా వీలవుతుంది? పాటలను, సాహిత్యాన్ని ఎంచడం మాని పాడే పాటకు ఎంత వరకు న్యాయం చేస్తున్నారు అని బాలు గారు చుస్తే బావుంటుంది.....
ఎవరూ నేర్పని భాష అదే అదే అమ్మ మాట
పెదవి దాటని పలుకుల్లో నువ్వే...
ఊసులాడే ఓ జాబిలమ్మ
ఏమైంది నీకు? ఎందుకీ దూరం మన మద్య?
చిటపట చినుకుల సవ్వడి
అమ్మో అప్పుడే మద్య వయసు వచ్చేసిందా!! ఈ నాలుగు పదుల జీవితంలోకి ఓసారి తొంగి చూసుకుంటే...!!
