కాలం వెంబడి కలం..33

       

         హైదరాబాద్ లో మరిది వాళ్ళింట్లో ఓ వారం ఉన్నానేమెా. మా తోడికోడలు కూడా జావా నేర్చుకోవడానికి ఐసాల్వ్ నెట్ లో చేరింది. నాకు దానిలోనే మాట్లాడారు. కాని రాఘవేంద్ర తనకు తెలిసిన తెలుగు వన్ ఫౌండర్ కంఠమనేని రవిశంకర్ గారితో మాట్లాడి అమీర్ పేటలోని ఆబ్జెక్ట్ వన్ లో జాయిన్ చేసాడు. అంతకు ముందు నేనున్న హాస్టల్ లోనే మరలా జాయిన్ అయ్యాను. విని అమెరికా వెళిపోయింది. ఉష అక్కడే ఉంది. శ్రీదేవి, లత కూడా ఆ హాస్టల్ లోనే ఉన్నారు. రాణి అని కొత్త వంటమ్మాయి కూడా ఉంది. 

              జావా మాది మధ్యాహ్నం బాచ్. షరా మామూలుగా మనమెప్పుడు వెనుక బెంచ్ వెదుక్కుంటాం కదా. అలా నాతోపాటు విజయ, వత్సల, ప్రగతి చేరారన్న మాట. మా అందరిలో వత్సల చిన్నపిల్ల. విజయని, నన్ను పెద్ద అత్తయ్య, చిన్నత్తయ్య అనేది. ప్రగతి వాళ్ళాయన అమెరికాలో ఉన్నారు. తను జావా నేర్చుకుని అమెరికా వెళిపోతుంది. మెుదట్లో HTML ఒకావిడ చెప్పేది. తర్వాత కార్తీక్ అని చిన్నతనే కోర్ జావా అవి చెప్పేవాడు. మా అల్లరిని కూడా బాగా ఎంజాయ్ చేసేవాడు. మాతో సరదాగా ఉండేవాడు. అలా మళ్లీ నేర్చుకోవడం మెుదలైంది. ఓరోజు మధ్యాహ్నం క్లాస్ కి బయలుదేరి వెళుతుంటే మా హాస్టల్ సందు చివర్లో నన్ను ఎవరో పిలిచినట్లనిపించి, నన్నా కాదా అని చూసాను. మీరు జయపురం మంజు కదా అని ఒకతను అడిగాడు. మనకసలే మనుషులు గుర్తుండరు కదా. అవునండి, మీరెవరు అంటే తెనాలి వేణుని ఇంజనీరింగ్ క్లాస్మేట్ ని అని చెప్పాడు. మా ఫస్ట్ ఇయర్ క్లాస్మేట్ శ్రీనివాస రెడ్డి కంపెని ఓపెన్ చేసాడు అని కూడా చెప్పాడు. వేణు ఆఫీస్ కూడా మా హాస్టల్ కి దగ్గరే అని చెప్పాడు. ఇంతకు ముందు కూడా రెండు మూడుసార్లు చూసాను. నువ్వా కాదా అనుకున్నాను. కాని నీ నడక చూసి గుర్తు పట్టానని చెప్పాడు. నేను గుర్తు పట్టలేదని కాస్త ఫీలయినట్టు అనిపించాడు. నాకేమెా ఈ మతిమరుపు అప్పుడే  ఉందాయే. అదేంటో దారులు, ఫోన్ నెంబర్లు గుర్తుండేవి కాని మనుషులు పెద్దగా గుర్తుండేవారు కాదు చిన్నప్పటి నుండి. ఎందుకిలా అని అనుకుంటూనే ఉంటానిప్పటికి. 

             వారం వారం ఇంటికి వెళ్ళి మౌర్యని చూసి, మళ్లీ వెంటనే బయలుదేరి వచ్చేయడం జరుగుతోంది. బాబు, కొడుకు నన్ను ఇంటికి తీసుకువెళ్ళడానికి స్కూటర్ మీద కోడూరు వచ్చేవారు. స్కూటర్ ముందు కూర్చుని మౌర్య ఇంటికి వెళ్లేవరకు నన్ను తొంగి తొంగి దొంగలా సిగ్గుపడుతూ చూస్తుండేవాడు. మళ్లీ సాయంత్రం బయలుదేరి అవనిగడ్డ వచ్చి హైదరాబాదు బస్ ఎక్కేసేదాన్ని పొద్దున్నే క్లాస్ కి అటెండ్ కావడానికి. మధ్య మధ్యలో ప్రాక్టీస్ వర్క్ కోసం నైట్ కూడా లాబ్ కి వెళుతుండేవాళ్ళం. మాతో ఉష కూడా వచ్చేది. తనప్పటికే జావా నేర్చుకుంది. ASP నేర్చుకోవడానికి ఉదయం బాచ్ కి ఉష నేను వేరే ఇన్స్టిట్యూట్ కి వెళ్ళేవాళ్ళం. కార్ డ్రైవింగ్ కోసం కొన్ని రోజులు పొద్దు పొద్దున్నే వెళ్ళేదాన్ని. ఈ లోపల మద్రాస్ లో నాతోపాటు HIET వారి KCG ఎలక్ట్రానిక్స్ లో చేసిన రాజగోపాల్ హైదరాబాదు వచ్చాడు. SAP నేర్చుకుంటే జాబ్ తనకి ఇక్కడ వచ్చింది. 

             నాకు H1B పేపర్స్ వచ్చాయని చెప్పారు. ఆదిత్య ఎన్క్లేవ్ లో GIS కంపెని ఆఫీస్ ఉంది. అక్కడికి వెళ్ళి పేపర్స్ తీసుకున్నాను. వీసా కోసం కావాల్సిన డాక్యుమెంట్స్ అన్నీ రాజగోపాల్ రడీ చేయించి ఇచ్చాడు. మేమూ ఆ పని మీద బాగా తిరిగాము అప్పట్లో. నేను రాఘవేంద్ర మద్రాస్ వీసా స్టాంపింగ్ కోసం వెళ్ళాము. మద్రాస్ బాంక్ లో డిడి లు రెండు తీసుకుని అన్నీ రెడీ చేసుకుని పెట్టుకున్నాం. హోటల్ లో మాతోపాటుగా మరొకరు కూడా వీసా స్టాంపింగ్ కి వచ్చారు. రాఘవేంద్ర, అతను తెల్లవారు ఝామునే వెళ్ళి క్యూ లో నిలుచున్నారు. ఆ అమ్మాయి, నేను తెల్లవారాక వెళ్ళాము. అప్పట్లో అలా క్యూ ఉండేది. ఇప్పట్లా అపాయింట్మెంట్ లేదు. లోపలికి వెళ్ళిన తర్వాత టోకెన్ నంబర్ ఇచ్చి, మైక్ లో డాక్యుమెంట్స్ లిస్ట్ చెప్పి, ఆర్డర్ లో పెట్టమన్నారు. వరుసనే వీసా కౌంటర్స్ దగ్గరకి పంపిస్తున్నారు. అంతకు ముందే అందరు చెప్పుకుంటుంటే విన్నాను. అమ్మాయి ఉన్న కౌంటర్ లో వీసాలు ఎక్కువగా రిజక్ట్ అవుతున్నాయని. ఏదైనా నాకు ఇబ్బంది లేదులే అనుకున్నా. వీసా వస్తే మౌర్యని వదిలిపెట్టి వెళ్ళాలని బాధ. కాని నా ముందు ఉన్న అవసరం వెళ్ళక తప్పదని చెప్తోంది. ఈలోపల నా టోకెన్ నంబర్ పిలిచి, కౌంటర్ నెంబర్ చెప్పారు. తీరా చూస్తే తమిళ్ ఆవిడ కౌంటర్ లో ఉంది. విండో దగ్గరకి వెళ్ళాను. అడిగిన డాక్యుమెంట్స్ ఇచ్చాను. అవి చూస్తూ జాబ్ చేయడానికి వెళుతున్నారా అని అడిగింది. అవునని చెప్పాను.ఒక డిడి తీసుకుని,  వెళ్ళి ఫీజ్ కట్టండి అని చెప్పింది. అప్పుడు అర్థం అయ్యింది వీసా వస్తుందని. మా పాతింటి వాళ్ళకు ముందే చెప్పాను వీసా కోసం ఇంటి అడ్రస్ ఇస్తానని. మా ఆయన సలహా మేరకు నేను మద్రాస్ మా పాతింటి అడ్రస్ ఇచ్చాను, మరుసటి రోజు పాస్పోర్ట్ వచ్చేస్తుందని. లేదంటే ఓ వారం పడుతుంది రావడానికి. మరుసటి రోజు పాతింటికి వెళ్ళి అక్కడి వాళ్ళతో మాట్లాడుతుండగానే కొరియర్ అతను వచ్చి పాస్పోర్ట్ ఇచ్చాడు. పాస్పోర్ట్ చూసేవరకు అనుమానమే వీసా స్టాంపింగ్ అవుతుందో లేదోనని. వెంటనే పాస్పోర్ట్ చూడగానే వీసా స్టాంపింగ్ రెండేళ్ళకు వేసి ఉంది. అక్కడ అందరికి చెప్పి, మా పాత ఆఫీస్ HIET కి వెళ్ళి, అక్కడ యాస్మిన్ ని కలిసి,పినాకినిలో విజయవాడ బయలుదేరాము. విజయవాడ వచ్చేసరికి రాత్రి తొమ్మిది దాటింది. రెంటల్ కార్ మాట్లాడుకుని, రాఘవేంద్రకు, నాన్నకు ఖద్దరు షర్టులకు క్లాత్ తీసుకుని బయలుదేరాం. ఆ బట్టల కోసం రాఘవేంద్ర షాప్ లోపలికి వెళితే, ఈలోపల డ్రైవర్ హారన్ బాగా కొట్టేసి, ఎవరితోనో గొడవ పెట్టుకుంటే వాళ్ళు కొట్టబోయారు. అమ్మా పొద్దుటి నుండి ఉపవాసం ఉన్నాను, చిరాకుగా ఉందని చెప్పాడు డ్రైవర్. ఏమైనా తిన్నామెా లేదో కూడా నాకు గుర్తు లేదు. నాకు అర్థం అయ్యింది ఏంటంటే డ్రైవర్ బాగా తాగి ఉన్నాడని. రాఘవేంద్రతో అన్నాను సరిగ్గా మనం ఇంటికి వెళతామా అని. ఈలోపల తాడిగడప దగ్గరకు రావడం, లారి ఏదో వెనుక నుండి వస్తుంటే కార్ పక్కకి వెళ్ళి, సిమ్మెంట్ గట్టు ఎక్కేయబోవడం కాస్తలో తప్పింది. ఇలా కాదని రాఘవేంద్ర డ్రైవర్ ని జరగమంటే, లేదు సార్ నేను తీసుకువెళతానంటాడే. కాదని స్టీరింగ్ రాఘవేంద్ర తీసుకుని, నరశింహాపురం ఇంటి వరకు తనే డ్రైవ్ చేసుకువచ్చి, డ్రైవర్ కి డబ్బులు ఇచ్చి, పడుకుని పొద్దున్నే వెళ్ళమంటే, కాదు వెళిపోతానంటే, జాగ్రత్తగా వెళ్ళమని చెప్పి పంపించాడు. మరుసటిరోజు పొద్దుటే విజయవాడ వరకు అందరికి ఫోన్లు చేసి, దారిలో ఏమైనా యాక్సిడెంట్ జరిగిందేమెానని కనుక్కున్నాడు. ఏది జరగలేదని తెలిసి చాలా సంతోషపడ్డాము.

  

     ఏ క్షణం మనదో తెలియని జీవితానికి ఎన్ని ఆశలు, అహాలు, ఆర్భాటాలో కదా. ఏ క్షణంలో ఏం జరుగుతుందో తెలియక పోయినా అంతా మన ఘనకార్యమేనన్న దురహంకారం మనకు దేవుడు బహుమతిగా ఇచ్చాడేమెా మరి. 

వచ్చే వారం మరిన్ని కబుర్లతో...