అయ్యెా అన్నీ కొన్నాం కాని బియ్యం మర్చిపోయామన్నాడు. కంపెనీ అతను నాకు పేరు గుర్తు లేదు తనకి అన్నయ్య చెప్పాడు బియ్యం తెచ్చి ఇవ్వమని. వాళ్ళతో కూడా నా గురించి జాగ్రత్తలు చెప్పి, అవసరమైతే ఫోన్ చేయమని చెప్పి వెళ్ళాడు. రెండు రోజులలో మరొకామె వస్తారు గెస్ట్ హౌస్ కి, భయం లేదని చెప్పి, రేపు బియ్యం తెచ్చిస్తానని చెప్పి అతను వెళుతూ, తలుపు ఎవరు కొట్టినా వెంటనే తీయకండి, కీ హోల్ నుండి చూసి, విషయం అడిగి తీయండి. అయినా ఎవరైనా వచ్చేముందు మేము మీకు ఇన్ఫామ్ చేస్తామని చెప్పి వెళిపోయాడు.
మెుదటిరోజు ఒంటరిగా అమెరికాలో జీవితం మెుదలయ్యింది. రూమ్ లో బెడ్ ఉంది పరుపుతో సహా. నేను తెచ్చుకున్న దుప్పటి, దిండు కవర్ వేసుకున్నా. ఏమీ తినబుద్ది కాలేదు. గెస్ట్ హౌస్ లో లాండ్ ఫోన్, డెస్క్ టాప్ కంప్యూటర్ ఉన్నాయి. రూమ్ లో పడుకున్నా. ఎందుకో చాలా భయం వేసింది. ఎటు నుండి ఎవరు వస్తారో అని. అస్సలు ఇక రాత్రంతా నిద్ర పోలేదు. మరుసటి రోజు నిన్నటి అతనే బాసుమతి బియ్యం బాగ్ తెచ్చిచ్చాడు. 20 డాలర్లు అన్నాడు. అలా నేను ఇండియా నుండి తీసుకువెళ్ళిన 200 డాలర్లలో 20 డాలర్లు మొదటి ఖర్చన్న మాట. గెస్ట్ హౌస్ లో రెండోరోజు నుండి హాల్లో సోఫాలో పడుకోవడం, గ్లాస్ కి ఉన్న బ్లైండ్స్ కొద్దిగా ఓపెన్ చేసి బయటకి చూడటంతోనే సరిపోయేది రాత్రంతా. పొద్దున్నే ఎండ చూడగానే భలే సంతోషం వేసేది. ఏదో ఎప్పుడో దూరమైన నేస్తం మళ్లీ దొరికినట్లుగా. ఆ ఎండ చూసి బయటకి వెళ్ళాలనిపించేది. వెళితే చలి బాగా వేసి ఉండలేకపోయేదాన్ని. ఏదో వండుకోవడం, తినడం, చదువుకోవడం, మా కాలేజ్ మేట్స్, ఫ్రెండ్స్ ఫోన్లు చేయడంతో అలా కంపెనీ గెస్ట్ హౌస్ జీవితం గడుస్తోంది. ఈ లోపల ఒకావిడ గెస్ట్ హౌస్ కి వచ్చింది. హమ్మయ్య నాకు కంపెని దొరికింది అనుకున్నా. అంతలోనే వీకెండ్ వచ్చేసింది.
కాలేజ్ టైమ్ లో పెద్దగా మాట్లాడని సతీష్ రోజూ ఫోన్ చేస్తూ, నాకు హోమ్ సిక్ లేకుండా చేయడానికి చాలా ప్రయత్నించాడు. అమెరికాలో జాబ్స్ ఎలా ఉంటాయెా, ఎలా మాట్లాడాలో ఇలా అన్ని చెప్తుా ఉండేవాడు. నేనున్న బాల్టిమెార్ కి కాస్త దగ్గరలో ఉన్న కళ్యాణ్ కి ఫోన్ చేసి నన్ను వీకెండ్ వాళ్ళింటికి తీసుకువెళ్ళమని సతీష్ చెప్తే కళ్యాణ్, వాళ్ళావిడా వచ్చి వాళ్ళింటికి తీసుకువెళుతూ, దారిలో డ్రైవింగ్ కబుర్లు..బ్లైండ్ స్పాట్, లేన్స్ ఛేంజ్ అయ్యేటప్పుడు సిగ్నల్స్ వేయడము, స్పీడ్ లిమిట్స్ లాంటివి చెప్పాడు. టన్నెల్ లోపల నుండి వెళ్ళేటప్పుడు పైన నీళ్ళుంటాయి, నీళ్ళలోనుండి సొరంగం ఇది అని చెప్తుంటే భలే ఆశ్చర్యంగా ఆ వింతలను, లైటింగ్ లను చూడటం నావంతైంది. కళ్యాణ్ మాట్లాడుతూ చూసావా మంజూ ప్రపంచం చాలా చిన్నది, మనల్ని ఇలా కలిపింది. అదే ఇండియాలో ఉంటే కలిసేవాళ్ళం కాదేమెానంటూ..మన క్లాస్ మేట్స్ ఫణి ఇంకా కొందరు వర్జీనియాలోనే ఉన్నారని చెప్తూ, కాలేజ్ కబుర్లు చెప్పుకుంటూ ముగ్గురం కళ్యాణ్ వాళ్ళింటికి చేరాం.
కళ్యాణ్ వాళ్ళింట్లో ఆ రాత్రి భోజనాలయ్యాక మా కాలేజ్ కబుర్లు చెప్పుకుంటూ, ఆ మాటల్లోనే నా పెళ్ళి కబుర్లు చెప్తే, అంతా విని కళ్యాణ్ బాధ పడుతుంటే వాళ్ళావిడ వింతగా చూస్తుంటే...తనకేమీ తెలియదు, మేమందరం బాగా చూసుకునేవాళ్ళం, చాలా అమాయకురాలని కళ్యాణ్ చెప్పడం..ఇలా ఆ మాటా ఈ మాటా చెప్పుకున్నాం చాలాసేపు. మరుసటి రోజు జమ్ షో ఉందని చూద్దామని వెళ్ళాం. అక్కడికే ఫణి వాళ్ళు కూడా వచ్చారు. నేను ఏమీ కొనలేదు. నాకు షాపింగ్ చేయడం పెద్దగా ఇష్టం కూడా ఉండదు. అలా వీకెండ్ గడిచిపోయింది. నన్ను మళ్ళీ గెస్ట్ హౌస్ లో దించేసారు. మరో వారం మెుదలయ్యింది.
నాతోపాటు గెస్ట్ హౌస్ లో మరొక తెలుగావిడ ఉంది. హైదరాబాదు ఆమెది. తన ఫామిలి వేరే చోట ఉన్నారు. ఆవిడ అమెరికా వచ్చి చాలా రోజులయింది. ఆమెను మార్కెటింగ్ చేయడం మెుదలుపెట్టారు పారాడైమ్ కంపెనీ వాళ్ళు. ఫోన్ కాల్స్ వస్తూ ఉండేవి ఆమెకు, లేదా ఆమె ఫోన్ లో బిజీగా ఉండేది. నాకు ఫోన్, కంప్యూటర్ కూడా సరిగా ఇచ్చేది కాదు. ఆవిడ దయదలచి ఇస్తేనేనన్న మాట. ఆవిడ మంచి మాటకారి, గడసరి కూడానూ.
ఈలోపల మరొక కన్నడ ఫామిలీ పరమేశ్వరన్ వాళ్ళు ఇండియా నుండి వచ్చారు. కాస్త సందడిగానే ఉంది నాకు. పరమేశ్వరన్ వాళ్ళ ఫ్రెండ్ సీతారాం తన వైఫ్ శిరీషతో వీళ్ళని కలవడానికి వచ్చి నాకు కూడా బాగా దగ్గరైపోయారు. వీకెండ్ వాళ్ళింటికి మమ్మల్ని ముగ్గురిని భోజనానికి పిలిచారు. హైదరాబాదు ఆవిడ రాలేదు. అలా శిరీష నాకు బాగా దగ్గరైంది. తర్వాత పరమేశ్వరన్ కు జాబ్ వచ్చి వేరే చోటికి వెళిపోయారు. ఈవిడ నన్ను బాగా టార్చర్ పెడుతూనే ఉంది. సతీష్ ఫోన్ చేసినా మాట్లాడటానికి వీలయ్యేది కాదు. ఆమెకు సెల్ ఫోన్ ఉన్నా కూడా లాండ్ లైన్ ఇచ్చేది కాదు. అప్పట్లో కంప్యూటర్ లో ఇంటర్నెట్ కూడా లాండ్ లైన్ తోనే ఉండేది.
నరసరాజు అంకుల్ ఫోన్ చేసినప్పుడు డబ్బుల గురించి అడిగారు. ఉన్నాయి నా దగ్గర అంటే ఎంత తెచ్చుకున్నావన్నారు. చెప్తే వెంటనే అడ్రస్ తీసుకుని 1000 డాలర్స్ పంపించారు. ఇంతలో థాంక్స్ గివింగ్ వచ్చింది. నరసరాజు అంకుల్ ఫోన్ చేసి రాజగోపాలరావు వాళ్ళింటికి వెళుతున్నావా అంటే అన్నయ్య పండగ గురించి ఇంకా ఫోన్ చేయలేదని చెప్పాను. టికెట్ బుక్ చేస్తాను సెయింట్ లూయీస్ రమ్మంటే, శిరీష ఫోన్ చేసి వాళ్ళింటికి రమ్మందని చెప్పాను. సరే నీ ఇష్టమన్నారు. నేను శిరీష వాళ్ళింటికి బయలుదేరుతుంటే అన్నయ్య ఫోన్ చేసాడు. అమ్మాయ్ నేను వస్తున్నాను ఇంటికి తీసుకువెళ్ళడానికి అని. నేను చెప్పాను, శిరీష వాళ్ళింటికి వెళుతున్నానని. నన్ను తీసుకువెళ్ళడానికి వచ్చిన సీతారాంతో మాట్లాడి, వాళ్ళింటికి వచ్చి ఇంటికి తీసుకువెళ్ళాడు అన్నయ్య. టర్కీని చూడటం అప్పుడే. వదినని ఇదేంటని అడిగితే టర్కీ అని చెప్తూ, అమెరికన్స్ కు టైమ్ ఉండదు కదా అందుకే సంవత్సరంలో ఓ రోజు దేవుడికి థాంక్స్ చెప్పడానికి ఈ థాంక్స్ గివింగ్ ని కేటాయించారని చెప్పింది. అన్నయ్య వాళ్ళిల్లంతా ఫ్రెండ్స్ తో నిండిపోయింది. మా ఊరమ్మాయి మరొకామెను అన్నయ్య తన ఫ్రెండ్స్ కి పరిచయం చేసాడు. నా మనసు కాస్త చిన్నబోయిన మాట నిజం. కాని నేను ఇంట్లో అమ్మాయినేగా అని వేసుకున్నాను. అందరు తలొక వంటా చేసుకుని వచ్చారు. సందడిగా థాంక్స్ గివింగ్ అమెరికాలో మెుదటి పండుగ గడిచిపోయింది.
వచ్చే వారం మరిన్ని కబుర్లతో...
0 మీరేమనుకుంటున్నారో.....చెప్పేయండి:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి
తెలుగులో రాయడానికి www.lekhini.org కి వెళ్ళండి