వాన వెలిశాక... !!

                       అక్షర భావాలను మెరిపించి మెప్పించిన " వాన వెలిశాక..."

        సాహిత్యం, కళారంగాలలో విశిష్ట సేవలందిస్తూ ఎన్నో అవార్డులు, రివార్డులు సాధించినా పరిచయం అక్కర్లేకుండా సామాన్యునిగానే అందరికి 'సు'పరిచితులు కళారత్న బిక్కి కృష్ణ రాసిన వా"న వెలిశాక..."
   చెదిరిన రంగుల కల కవితలో గద్దదలను తరిమేసి కాకులకు పట్టం కట్టడం, ఏడాదికోపాలి కలలు ఎండమావులని  పండుగలు చేసుకోవడం వెనుక చేతగానితనాన్ని ఎండగట్టడం, మానవత్వం మరచిన ఈనాటి వాస్తవ జీవితాలకు అద్దం పట్టింది. మట్టిమనిషి-మృత్యుగీతం కవితలో కవికి బదులుగా మట్టిమనిషి కన్నీటితో మృత్యుగీతాలు రాయడం, పూలతోట కాలితే కవితలో రాలిపడిన కన్నీటి బిందువుల తడి బతుకు కాగితంపై రాయడం, అమ్మ కవిత్వం పండు తిన్నందుకు తాను కవిగా పుట్టి కవిత్వపు మంటైపోయానని చెప్పడంలో ఓ నిండుదనం కనిపిస్తుంది. కూలుతున్న చెట్లను చూస్తూ, బతుకు గరం గరం ఛాయ్! చల్లారనీకండి, మీ సంకల్ప బలానికి ఓటమి తలవంచుకోవాల్సిందే అంటారు. అర్థరాత్రి పక్షి.. వేటగాని వలలో కవితలో కలల రంగుల ప్రపంచాన్ని వర్ణిస్తూ ఎవరెలా పోయినా మనకెందుకని అంటూ అర్థరాత్రి పంజరం నుండి జారిపడ్డ పక్షి తెల్లారాక వేటగాని వలలో ఉంది చూడమనడంలో ఓ హెచ్చరికను అందజేస్తారు. విలువల గొంతులో.. జారుతున్న విషం, ఆకాశంలో గద్దలాడుతున్నాయ్, ఒకే మనిషిలో-అనేక మృగాలు కవితలు ఇంటి  దొంగలు, రాజకీయ నాయకుల అవినీతి, విలువలు మరచిన మనుష్యుల నైజాలను వివరిస్తూ కవిత్వం కావాల్సిన గుండె చెత్తబుట్టగా మారిందంటారు. ఆకాశం.. నిట్టూర్పు కవితలో ప్రకృతిలో జరుగుతున్న విచిత్రాలను కాలం కెమెరాలో చూస్తూ ఆకాశం మౌనంగా..నిట్టూరుస్తుందంటారు. కవి కేరాఫ్ అడ్రస్ సూరీడు కవితలో అమ్మతో తన జ్ఞాపకాలను నెమరువేసుకుంటారు. వాన నెరజాణ ప్రేమ - హరివిల్లు అంటూ ప్రేమ అక్షరాలను రంగుల గాలిపటాలుగా ఆకాశంలోకి విసిరేస్తూ ప్రేమ హరివిల్లు మళ్ళి మెరుస్తుందన్న ఆశావహ దృక్పధాన్ని చెప్తారు. భయం తోడేలు - మేకపిల్ల జీవితం కవిత జీతం కోసం జీవితాన్ని గంటలుగా అమ్ముకున్నప్పుడే ఆత్మను తాకట్టు పెట్టుకున్న అదృశ్య శక్తి అభద్రతా భూతమంటారు. వెన్నెల గాయాల దేహం, వెన్నెల - సముద్రం, పూలు రాలిన చెట్టు, కొన్ని సందర్భాలు.. అంతే, ఆశయాన్ని ప్రేమించడం నేర్చుకో కవితల్లో జ్ఞాపకాలను మింగేసే మౌనాన్ని, కలల ఊహలను, కవి జననాన్ని, శోకం శ్లోకమైన జీవిత కావ్యాన్ని, ఆశయం లేకుండా కవి జీవితానికి అర్ధం  లేదని చక్కని పదాల చురకత్తులతో చురకలు వేశారు. కవిత్వాన్ని ఓ మెరుపుతీగగా వర్ణిస్తారు. ఆమె విశాల ఆకాశం కవిత అమ్మను గురించి ఎంతోమంది చెప్పారు. అమ్మకు రెండు అక్షరాలు చాలవంటూ, అమ్మ ప్రేమకు కొలమానం లేదంటూ, ఓ కవి సూర్యుణ్ణి ఈ దేశానికి కానుకిచ్చిన విశాల ఆకాశమని చెప్తూ తన ఉన్నత హృదయాన్ని కవితాక్షరాల కానుకగా సమర్పించారు. ప్రేమ ముగింపు విషాదమంటూ, మనోకుడ్యంపై హింసాచిత్రాలు కవితలో తాత్వికతతో పాటు జీవితసత్యాన్ని తెలుసుకోవడంలో తర్కానికి కాకుండా జ్ఞానానికి స్థానమిమ్మంటారు. ఈ కవితా సంపుటి పేరైన వాన వెలిశాక కవితలో చెదిరిన బాల్యాన్ని,  జీవిత క్షణాలను నెమరువేసుకుంటూ
"గతం మురికిగుంట..  వర్తమానం సెలయేరు
ఇప్పుడే మొదలైన వానలాంటిది ఙివితం
అన్నింటినీ కరిగేస్తూ కలిపేస్తూ
ఆనందమై స్వచ్ఛంగా జీవించు
వానలెలిశాక ఆకాశంలా.. " అంటూ జీవితపు గమనాన్ని, గమ్యాన్ని అద్భుతంగా చెప్పారు.
నాన్న.. నేను.. అమ్మ... ప్రయాణం కవిత మన అనుభవానికి వచ్చినప్పుడు బాధ్యతల బరువు ఎంత ప్రేమగా ఉంటుందో తెలిసిందంటారు. ఆమె ప్రేమ అతనికి ఓ ఏ టి యం మూడుముళ్ల బంధం అర్ధం చేసుకోలేని మగ అహంకారానికి ఎలా బలౌతుందో నిజాయితీగా చెప్పారు. కవి మనసు కవిత్వం ప్రేమ కవిత సమస్త దృశ్యాలను తనలోకి ఒంపుకోవడమే ప్రేమ, అదే కవిత్వమైన కవి మనసే ప్రేమ కవిత్వమంటారు. జీవించడమంటే అంతా నేర్చుకోవడమేనంటారు. కన్నీటి బతుకులకు కాగడా పట్టేదే కవిత్వమన్నందుకు కలలోకొచ్చిన ప్రేయసి పోలీసు నేడు కవి కంటిలో  కన్నీటిపిన్నీసు గుచ్చిందంటారు.  మరో కవితలో అమ్మ మట్టికుండ శిశువు కట్టెతెడ్డు అని  చెప్తారు. నీడ X ప్రేయసి లో నిజమైన నీడ ప్రేయసేనంటారు. ప్రపంచీకరణ విఫణివీధిలో త్వరలో పూలు పాడే విప్లవ సుగంధాల యుద్ధ గీతాలు వినబోతున్నామంటూ స్వార్ధానికి హెచ్చరిక జారీ చేసారు. గుండెకుండలో మానవత్వం చన్నీరు, మనిషిని ప్రేమించడం ఓ కళ, నమ్మకం దుఃఖమైన వేళ, దుఃఖపుతాబేలు, కళాసూరీడు వంటి కవితల్లో అర్ధాకలి బతుకులు, మానవత్వపు ప్రేమ, మోసపోయిన నమ్మకాలు, ఆశయాల ఆవేశానికి గజ్జె కట్టిన కళా చైతన్యం గురించి బాగా చెప్పారు. జారిపోయిన కాలం నుంచి దేన్నీ తెచుకోలేమని వయసు మళ్ళిన దేహపుచెట్టు మళ్లీ చిగురులు తొడగదంటారు. కవి( గా)మారిన మా ఊరు కవిత కరువుసర్పం కాటేసినా అక్షరాల ఆకుపచ్చని రసం తాగి నాలో కవిగా మారిందంటూ మన అందరిని కూడా మన పల్లెకు తీసుకువెళిపోతారు మన ప్రమేయం లేకుండానే. దేశమంటే ప్రజలు కవిత్వమంటే ప్రేమంటూ, బుద్ధి శరణం గచ్ఛామి అని సర్దుకుపొమ్మంటారు. అందరిలో అన్నింటా అమ్మను చూస్తూ కవిత్వమంటే నిరంతర అన్వేషణే అంటారు. మనిషి మానవత్వానికి చిరునామా కావాలంటారు పిడుగుపడిన చెట్టులో. మబ్బువెనుక చందమామను చూస్తూ, లోపలి మనిషిని అంచనా వేస్తూ, సూర్యబింబం ఉరికొయ్యపై వేలాడటాన్ని గుండె కెమెరాలో కొండ చిత్రాలన్ని  శాశ్వతంగా నిలిచిపోయాయంటారు. కవిత్వం కవి కంటిచూపులో పేలే స్టెన్ గన్ అంటారు. ఊహలను కోరికల నెమలీకలుగా రహస్యంగా రాలిపోతున్నాయంటారు. ప్రేమను ఆకాశపు నీలిమ రంగుగా  బావుంది. ప్రేమంటే కరిగిపోవడమేనంటూ, పిట్టలా వాలి పో అని ప్రేమగా అంటూ పుస్తకం నా చేతుల్లో వాలిన పాలపిట్ట అని ప్రేయసిని, పుస్తకాన్ని అందంగా ఆవిష్కరించారు. మనసంటే ప్రలోభాల ప్రభావాలకు, ఆకర్షణలకు కాలిపోయే దీపం పురుగు అంటూ చెప్పడం అర్ధవంతంగా ఉంది. కొబ్బరాకు సందుల్లో నా సందమామ ఏది అని నగరవాసంలో కోల్పోయిన పల్లె అందాల ఆనందాలను తలచుకుంటారు. పచ్చనోటు  మాయలో కీర్తి అలలపై కవితల పడవలు కొట్టుకుపోతున్నాయంటారు. నేలంతా కవితల మల్లెమొగ్గలు పరుచుకున్నా మనసు మబ్బుపట్టిన ఆకాశంలా ఉందంటూ లేని ప్రేమల ఒలకబోతల గురించి వాపోతారు. ప్రేమంటే కన్నీటి వానంటూ, ఆమె ఆకాశం - రంగులు వెలిసిన ఇంధ్రధనుసు అని  మగాడికి స్త్రీ విలువ ఎప్పటికి తెలియదంటారు. మాయమైన గతంలో పల్లె గుండెలో మిగిలిన తీపి గాయాల జ్ఞాపకం మా ఇల్లంటూ మన మనసులను కూడా మాయ చేస్తారు కాసేపు. ఇప్పటికైనా మనుష్యులను ప్రేమించడం నేర్చుకోమంటారు మరో కవితలో. స్వార్థపు ముఖచిత్రాన్ని, దిగులు రెక్కల మనసుగువ్వలను చూపిస్తూ కవిత్వాన్ని జడివానగా మార్చి, హింస మనిషి - అహింస ఋషి అంటూ తాత్వికతను చెప్తూ, మనిషిని ఓ పంట పొలంగా మారమంటూ, బతుకు పుస్తకంలో మానవత్వానికి చోటిమ్మంటారు. తన కవిత్వం మానవత్వానికి కొత్త డిక్షన్, మనిషి చైతన్యానికి సరికొత్త డైరెక్షన్ అని ఘంటాపధంగా చెప్తూ కొసమెరుపుగా వాన వెలిశాక ఎలా ఉంటుందన్నది.. ఓ కవి భావోద్విగ్నితలను  క్రమబద్దంగా అక్షరీకరిస్తే ఎలా ఉంటుందన్నది మనకు తెలుస్తుంది.
       ప్రతి చిన్న భావాన్ని అందంగా, ఆవేశంగా, ప్రేమగా, ఇష్టంగా అక్షరాలకు అమర్చడం అన్నది కవిత్వ లక్షణాలు తెలిసిన కవికి చాలా కష్టం. అన్నింటిని సంపూర్ణంగా " వాన వెలిశాక..." అంటూ అందించిన కళారత్న కృష్ణ బిక్కి కి అభినందనల శుభాకాంక్షలు.