సాగర్ శ్రీరామ కవచం గారి కవితకు విశ్లేషణ

సాగర్ శ్రీరామ కవచం గారి కవిత... 

అతిధి గృహంలో,,,,,, 

-------===----====-----=

ఈ గాలీ, నీరు, నేల, సూన్య  ఆకాశం 

ఈ సమస్థానికి మనం అతిధుల మేనా 

నిజంగానో, అభద్ధంగానో దిష్టి బొమ్మలమై 

*-*****

పెద్ద గాయాలవుతున్నాయి 

నొప్పి తెలీటం లేదు 

బాధలు చుట్టుముడ్తూన్నాయి 

అయినా శవంలా ఒంటరిగానే 

*****

నాలోని శవానికి అంత అద్దెకట్టి 

నిజానికి నేనే మోస్తూన్నాను రోజు రోజునా 

----*****---

రేపు ఎప్పటి మాదిరే ఓ చిల్లి పడవలో 

ఊళ్ల  మాదిరే నగరాలు 

ఖాళీ అవుతాయి, ఓ తెలీని వుచ్చులో 

---*******---

మీరూ ఏమీ పట్టించుకోరు 

అంతే, ఓ సూన్య ప్రాంతంలో 

ఓ శవం మాదిరే నేలకో, నిప్పుకో 

మీరూ నాలానే అతిధులేనా ఓ సెల్ఫీతో 

ఓ సూన్య పాత్రతో, పాత్రోచిత నాట్యంతో 

ప్రాచీన అతిధి గృహంలో ------

  

సాగర్ శ్రీరామకవచం

అతిధి గృహంలో...నాదైన విశ్లేషణ 

చదువరులకు మెుదట్లోనే ఓ ప్రశ్న సంధిస్తారు ఈ విధంగా...ఈ అందమైన  సమస్త ప్రకృతికి  మనం నిజంగానో, అబద్ధంగానో దిష్టి బొమ్మలమేనా..? అని. 

శరీరానికి తట్టుకోలేనంతగా పెద్ద పెద్ద గాయాలవుతున్నా నొప్పి తెలియడం లేదు, శారీరకంగానో, మానసికంగానో భరించలేని బాధలు చుట్టుముడుతున్నా ఒంటరిగానే ఉండిపోయాను జీవం లేని కట్టెగా అనడంలో ఓ నిర్వేదం ధ్వనిస్తుంది. దానిలోనే ఓ తత్వమూ బోధ పడుతుంది. శ్వాస లేని శరీరానికి ఇహమూ, పరమూ తేడా లేదన్న నగ్న సత్యం ఇది. 

అంతలోనే మరో సందేహత్మకమైన ప్రశ్న...ఇన్ని ఇబ్బందులు పడుతూ కూడా, ఎందుకు ఈ జన్మ?  ఎందుకూ కొరగాని ఈ దేహానికి కావాల్సిన భౌతిక అవసరాలు తీర్చే మార్గాల కోసం నిరంతరం అన్వేషిస్తూనే ఉండటం ఎందుకని.  

ఒక్క మాటలో కవి మాటిది. 

బతికున్న శవానికి రోజూ అద్దె కట్టడం ఎందుకు? 

కాలచక్రంలో నిరంతరం జరిగే మార్పులు, చేర్పులు జరిగిపోతూనే ఉంటాయి ఏ అవాంతరాలు లేకుండా. చావు, పుట్టుకలు ఏ అడ్డంకులు లేకుండా,ఎవరితో సంప్రదింపులు జరపకుండా నిరంతరాయంగా జరిగిపోతుంటాయి. కొత్త కొత్త రోగాలతో పల్లెలు, నగరాలన్న తేడా లేకుండా, వయసుతో నిమిత్తం లేకుండా మృత్యువు దాని పని అది చేసుకుపోతుంది జాలి, దయ లేకుండా. 

మన కళ్ళ ముందే ఇవన్నీ జరుగుతున్నా మనకేమీ పట్టనట్టుగా ఎవరికి వారుగా నిర్లిప్తంగా చూస్తూ ఉండిపోతాం. మనలోనూ జీవం లేదేమెానన్నట్లుగా బతికేస్తుంటాం. శూన్యం నిండిన మదిని, జీవన నాటకానికి సమాయత్తం చేస్తూ, పంచభూతాలకు మనమూ ఓ అతిధిలానే అన్నట్టుగా మనల్ని మనమే చూసుకుంటూ...ఆధునిక భాషలో కని చెప్పినట్టుగా ఓ సెల్ఫిలా..ఇప్పటి పరిస్థితులకు అద్దం పట్టింది ఈ కవిత.