నేస్తం,ఎలా ఉన్నావు... పలకరించి చాలా రోజులే అయినా ఎన్నో వేల సంవత్సరాల దూరాన్ని తలపిస్తోంది... ఏదో చెప్పాలని ఉన్నా ఆ చెప్పడానికి ఎక్కడో చిన్న అవాంతరం మధ్యలో అడ్డుగోడై మాట పెదవి దాటలేని బాటలో మూగగా గొంతులోనే ఉండిపోయింది... చీకటి చుట్టమై వెంట పడుతూనే ఉంది వదలకుండా ఈ జీవితానికి... ఎప్పుడు కమ్మేద్దామా అని కాచుకుని కూర్చుంది... క్షణాల వెలుగులను లెక్కేస్తూ చుక్కల్లో చేరడానికి సమాయత్తమైన దేహాన్ని బుజ్జగిస్తూ రోజు రేపటికి వాయిదా వేయడం అలవాటు చేసుకుని జ్ఞాపకాల పారిజాతాలను ఏరుకుంటూ... వాటిలో అప్పుడప్పుడు వేసవి మల్లెలను పేర్చుకుంటూ... రాలిన పొగడపూల పరిమళం బాల్యాన్ని మోసుకు పోతున్నా... వీడని బంధాల విడలేని అనుభూతుల జాబితాను దాచుకుంటూ... కడలి కలల అలలను తాకుతూ... ఆశ చావని ఊపిరిని భారంగా మోస్తూ.. మళ్ళి మరో పసితనానికి నాందిగా మారే అమ్మ పానుపుకై వెదుకులాటలో నిరంతరాన్వేషిగా మారి... వేలసార్లు మరణించినా మళ్ళి మరో అమ్మ కోసం.....అమ్మ నవ్వు కోసం జీవించాలనే ఈ తపన ఇలానే ఉండి పోతుందేమో ఎప్పటికి... !!
0 మీరేమనుకుంటున్నారో.....చెప్పేయండి:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి
తెలుగులో రాయడానికి www.lekhini.org కి వెళ్ళండి