అమ్మ...!!

ఈ సకల చరాచర సృష్టికి చేతననందించే పదం అమ్మ. మృత్యు కుహరంలోనికి అడుగుబెడుతున్నాను అని తెలిసి కూడా ఓ ప్రాణికి జన్మనివ్వడానికి సిద్దపడుతుంది అమ్మ. అందమైన బిడ్డయినా, అనాకారి బిడ్డయినా తన ప్రేమను సమంగా పంచుతుంది తల్లి. సమానత్వం నేర్చుకోవలసిందే తల్లి దగ్గర నుంచి. ఆది గురువు అమ్మ. బిడ్డ ఏడుపు విని సంతసించేది తల్లి ఒకే ఒక్కసారి. అది బిడ్డ పుట్టిన క్షణం ఏడ్చినప్పుడు. ఆ క్షణంలో తల్లికి తాను ప్రాణాలను పణంగా పెట్టి బిడ్డకు జన్మను ఇచ్చిన ఆనందం కనిపిస్తుంది. నవమాసాలు మోసిన బిడ్డ భూమిపై పడగానే, తాను పడిన కష్టాన్ని మర్చిపోతుంది. బిడ్డకు జన్మనివ్వడానికి, అమ్మా అన్న పిలుపు కోసం మరణానికి సైతం సాదరంగా స్వాగతం పలుకుతుంది. బిడ్డ నేర్చుకునే తొలి పిలుపు అమ్మ. ప్రతి తల్లి బిడ్డ ఎదుగుదలనే కోరుకుంటుంది ఎప్పుడూ. పసి ప్రాయంలో తప్పొప్పులు తెలియపరుస్తూ, లాలింపులు, బుజ్జగింపులతో గోరుముద్దలు తినిపిస్తుంది. తప్పు చేస్తే దండిస్తుంది ఎందుకంటే మంచి  నడవడి బిడ్డకు నేర్పాలని. సహనానికి, క్షమా గుణానికి చిరునామా అమ్మ. గాయమైతే ముందుగా గుర్తొచ్చేది అమ్మ.

ఓ చిన్న కథ క్లుప్తంగా రెండు మాటల్లో.
ఓ అమ్మ కొడుకు ఓ అమ్మాయిని ప్రేమించాడు. ప్రియురాలు పెళ్లి చేసుకోవడానికి ఓ బహుమతి అడుగుతుంది. ఆ ప్రియుడు అమ్మ దగ్గరకు వెళ్ళి అమ్మా "నీ గుండెను నాకివ్వు" అంటాడు. ఆ తల్లి మారుమాటాడక తన గుండెను కోసి ఇస్తుంది కొడుకుకి. అది తీసుకుని ప్రియురాలి వద్దకు బయలుదేరతాడు. దారిలో కాలికి రాయి కొట్టుకుని ఎదురుదెబ్బ తగులుతుంది. క్రింద పడిపోప్తాడు. చేతిలోని తల్లి గుండె బాధపడుతూ "బాబు దెబ్బ తగిలిందా, జాగ్రత్తగా చూసుకుని వెళ్ళు" అని అంటుంది. అమ్మ అంటే అది.

ఏ ఋణమైనా తీర్చుకోవచ్చు కానీ అమ్మ ఋణం ఎన్ని జన్మలెత్తినా తీర్చుకోలేనిది. జీవితాంతం మనకు అనుక్షణం రక్షణగా ఉండేది అమ్మే. అమ్మ దీవెనలు మనతో ఉంటే ప్రపంచంలో అత్యధిక ధనవంతుల్లో ముందుండేది మనమే. జనన, మరణాలకు, మన అనుబంధాలకు, భాషకు, భావానికి, సాహిత్యానికి ఇలా అన్నింటికీ మూలం అమ్మ. అమ్మ గురించి రాయాలంటే ఆది అంతాలు లేని ఆకాశమే ఓ తెల్ల కాగితం. అమ్మ మనసు తెలపాలంటే నాకు కనిపించేది అందరిని అలరించే సముద్రమే. అమ్మ లేని జీవజాతి ఈ సృష్టిలో లేదు.
ప్రేమానురాగాలకు ప్రతిరూపమైన అమ్మకు వందనం.