మౌనమెా మరణ రహస్యమే ఎప్పటికి
మాట్లాడటానికి అక్షరాలను
పేర్చుకుంటున్న మనిషి
నిస్సత్తువగా ఓ మూల ఒదిగిన క్షణాలు
బావురుమంటున్న ఏకాంతము
మనసుతో సహకరించని శరీరము
అప్పుడప్పుడు వినవస్తున్న రోదనలు
పైపైన పలకరిస్తున్న పరామర్శలు
కలలన్నింటిని కుప్పగా పోసి
ఆశలను హారతిచ్చేస్తూ
గతాన్ని బుజ్జగిస్తూ జ్ఞాపకాలుగా
మారిన గురుతులు వాస్తవానికి మిగిల్చి
నాకై నేను కోరుకొన్న ఈ ఒంటరితనం
కాస్త భయమనిపించిందనుకుంటా
ఓ కన్నీటిచుక్క అలా జారినట్టున్నా
కాలానికి అలవాటైన అంపశయ్య ఇది...!!
0 మీరేమనుకుంటున్నారో.....చెప్పేయండి:
కామెంట్ను పోస్ట్ చేయండి
తెలుగులో రాయడానికి www.lekhini.org కి వెళ్ళండి