కాలం వెంబడి కలం..16
మా యశోదా వాళ్ళ లీలక్క మాకు సీనియర్. అక్క పెళ్ళికి కర్నూల్ వెళ్ళాము. నేను, పొడుగు మాతో లడ్డు(శ్రీనివాసరెడ్డి, తిరుపతి). పెళ్ళి బాగా జరిగింది. అంజయ్య చౌదరి కూడా వచ్చాడు. ఓ రోజు వెంకట్రావు మా బస్ దగ్గరకి వచ్చి మాట్లాడాలంటే నేను మాట్లాడను అన్నా. సరదాగా ఏడిపించాం అదేం గుర్తు పెట్టుకోవద్దు. కోపం తెచ్చుకోకు అని, మామూలుగా మాట్లాడాడు. మా నీలిమ మేం థర్డ్ ఇయర్ లో ఉన్నప్పుడే హెచ్ ఎం టి బాబాయ్ ని పెళ్ళి చేసుకుంది. ఆ టైమ్ లో నేను ఇంట్లో ఉన్నాను. నీలిమ వాళ్ళ ఇంట్లోవాళ్ళు ముందు ఒప్పుకోలేదు. తర్వాత బానే ఉన్నారు. ఇప్పుడంతా హాపినే. మా జూనియర్స్ కూడా మాతో ఫైనలియర్ చదివేటప్పుడే వెళిపోయి పెళ్ళి చేసుకున్నారు. ఆ అమ్మాయి బాగా చదివేది. హాస్టల్ బాచ్ అందరం కలిసి మంత్రాలయం వెళ్ళి దర్శనం చేసుకున్నాం. అందరు పూజలు చేస్తున్నారని నేను, అను విగ్రహాల చుట్టూ పదకొండు రోజులు తిరిగి పూజ చేయించడము, రామకృష్ణ మఠానికి వెళ్ళడము ఇలా బోలెడు జ్ఞాపకాలు.
మా షర్మిల ఎం టెక్ కోయంబత్తూర్ లో చదువుతోంది అప్పుడు. ఓ రోజు మా క్లాస్ పిల్లలు ఎవరో చెప్పారు. షర్మిల వాళ్ళ అమ్మగారు చనిపోయారు. పేపర్ లో కూడా వేసారని. అందరికి తెలుసు షర్మిల నాకు బాగా క్లోజ్ అని. వెంటనే నేను,
ఉమారాణి షర్మిల వాళ్ళింటికి వెళ్ళాము. ఆంటీ బెస్ట్ టీచర్. చాలా బాగా మాట్లాడేవారు ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడల్లా. మెుదటిసారి షర్మిల వాళ్ళింటికి వెళ్ళినప్పుడు ఆంటీ చక్కగా మాట్లాడుతూ ఉన్నారు, కాని షర్మిల వాళ్ళ అక్క కనిపించలేదు. ఏంటి అక్క లేదా అని అడిగితే ఉందని చెప్పింది. ఇంటికి వచ్చిన వారిని పలకరించరా, మీ ఇంట్లో ఎవరి ఫ్రెండ్స్ వారికేనా అని అడిగాను. ఆ తర్వాత నుండి ఎప్పుడు వెళ్ళినా అక్క చాలా బాగా మాట్లాడేది. పాపం వాళ్ళే ఉన్నారింట్లో. వాళ్ళ అమ్మానాన్నగారిది ఆ రోజుల్లోనే ప్రేమపెళ్ళి. శాఖలు మాత్రమే వేరైనా ఇంట్లో ఒప్పుకోలేదట. చుట్టాలెవరూ పెద్దగా రారట. మైల అని అందరు దూరంగా ఉంటున్నారు. ఎవరు రావడం లేదు. మా ఇంట్లో భోజనం చేస్తావా అని నా ప్రియ నెచ్చెలి అడిగితే చాలా బాధనిపించింది. నాకేం పట్టింపు లేదు, తింటానని చెప్పాను. కాకపోతే ఆంటీని చివరిసారిగా చూడలేకపోయానని చాలా బాధనిపించింది. చిన్నప్పటి నుండి చనిపోయిన వారిని చూడటానికి మాత్రం వెళ్ళేదాన్ని. మళ్లీ కనబడరని. అంటుకోవడాలు, స్నానాలు అలాంటివేం పట్టవు నాకు. షర్మిల ఉన్నన్ని రోజులు తనకోసం వెళ్ళేదాన్ని. తనకి మల్లెమెుగ్గలు పెట్టుకుంటారని కూడా తెలియదు. మా కాలేజ్ లో లెక్చెరర్ గా చేసినప్పుడు అక్క చీర కట్టి, పూలు మాలకట్టి తలలో పెట్టేదట. వాళ్ళింట్లో పెద్ద మల్లెపొద భలే గుబురుగా ఉండి, బోలెడు పూలు పూసేది. ఏంటి మెుగ్గలు కోయలేదంటే మెుగ్గలు పెట్టుకుంటారా అని ఆశ్చర్యపోయిన అమాయకత్వం నా నెచ్చెలిది.
మా కాలేజ్ డే ఫంక్షన్ ఉందని ఎనౌన్స్ చేసారు. చాలా గేమ్స్ కూడా ఉన్నాయన్నారు. మనకేం పెద్దగా రావు కాని టెన్నీకాయిట్ ఆడతామని పేర్లు ఇచ్చాము. మేం చేసిన తప్పేంటంటే నేను, అను రెండు టీమ్ లు గా అయ్యాము. నాతో లత, అనుతో మరొకరు పేరు గుర్తులేదిప్పుడు. ఐదువేళ్ళు కలిస్తేనే గుప్పిడి అన్న మాట మరిచాము అప్పుడు. అను కూడా బాగా ఆడుతుంది. కాని మా రెండు టీమ్ లు ఓడిపోయాయి. మరో రీజన్ జడ్జ్ కి రూల్స్ కూడా సరిగా తెలియకపోవడము. ఏదైతేనేం కాలేజ్ డే బాగా సరదాగా జరిగింది. మాకు సెండాఫ్ పార్టీ కూడా జూనియర్స్ బాగా ఇచ్చారు.
నాకు ఇంటికి వెళ్ళడానికి కుదరలేదని అమ్మానాన్న, పిన్ని, బాబాయ్, వాళ్ళ అబ్బాయి తేజ అందరు నా దగ్గరకి వచ్చారు. ఓ రోజు హోటల్ లో నా ఫ్రెండ్స్ అందరికి లంచ్ ఏర్పాటు చేసారు నాన్న. మా సీనయ్య పెదనాన్న కళ్యాణదుర్గం దగ్గరలో ఉండేవారు. మా పెదనాన్న కూతురు కూడ అక్కడికి దగ్గరలోనే ఉండేది. రాజా అన్నయ్య అక్క దగ్గరకి వచ్చినప్పుడు నేను, నీలిమ వెళ్ళాం. మా అజాత, అపర్ణ ఉన్నప్పుడు పెదనాన్న వాళ్ళింటికి వెళ్ళాను. అమ్మావాళ్ళు వచ్చినప్పుడు అపర్ణ నా దగ్గర కొన్ని రోజులుండి వెళ్ళింది.
మాకు ఫైనల్ ఇయర్ ప్రాక్టికల్ ఎగ్జామ్ మెుదలయ్యాయి. ప్రాజెక్ట్ వర్క్ ప్రిపరేషన్ అంతా నీలిమ చూసుకుంది. మాటర్ సేకరించి, టైప్ చేయించడము, పుస్తకాలు బైండ్ చేయించడము అంతా నీలిమనే చూసుకుంది. టూర్ డిటెయిల్సు సబ్మిట్ చేయడం, సెమినార్ పేపర్స్ ఎవరివి వారు చేసుకున్నాం. ప్రాక్టికల్ ఎగ్జామ్స్ ముందు రికార్డ్ సబ్మిషన్ ఓ పెద్ద ప్రహసనం. మెుత్తానికి ప్రాక్టికల్స్ అన్ని బానే జరిగాయి. ఎందుకో తెలియదు కాని ప్రాక్టికల్ ఎగ్జామ్స్ అయ్యాక నా హెల్త్ పాడయ్యింది.కిడ్నీలో స్టోన్స్ అని సెలైన్ లు మూడు రోజులు పెట్టారు. తర్వాత బాగా ఫీవర్ వచ్చి బాగా వీక్ అయ్యేసరికి ఇంటికి ఫోన్ చేసి చెప్పారు పొడుగు వాళ్ళు. అమ్మానాన్న వచ్చారు. నన్ను అలా చూసి అమ్మ చదువు వద్దు, ఏం వద్దు, ఇంటికి వెళిపోదాం పదా.. అని ఒకటే గొడవ. థియరీ పరీక్షలు ఉన్నాయి కదమ్మా మళ్లీ రాయడమంటే కష్టం. ప్రాక్టికల్స్ అయిపోయాయి కదా. ఓ నెల ఓపిక పడితే అయిపోతాయి అని అమ్మకు నచ్చజెప్తే, ఓ పది రోజులు అమ్మను నా దగ్గర ఉండమని నాన్న వెళిపోయారు. పాపం అమ్మకు బోర్ కొట్టేసింది నాలుగు రోజులకే. సరేనని అమ్మను బస్ ఎక్కించేసాం. మా పొట్టి, పొడుగు నా హెల్త్ బాలేనప్పుడు చాలా హెల్ప్ చేసారు. ఎగ్జామ్స్ ముందు అయితే పొట్టి నేను పడుకుని ఉంటే అది నోట్స్ లో రాస్తూ నాకు ఎక్స్ ప్లెయిన్ చేసేది. మూడు గంటలు కూర్చుని ఎగ్జామ్ రాసే ఓపిక కూడా లేదప్పుడు. మావాళ్ళందరికి చాలా బుుణపడిపోయాను ఇప్పటికి కూడా.
ఆటోగ్రాఫ్ మా వెంకటస్వామి చిన్న చిన్న అక్షరాలతో శ్రీ శ్రీ మహాప్రస్థానం లో కవితల్లా ఓ నాలుగు పేజీలు రాశాడు. థియరీ ఎగ్జామ్స్ ఆఖరి పరీక్ష అయినరోజే నేను, అను ఇంటికి బయలుదేరడానికి బస్ టికెట్ బుక్ చేసుకున్నాం. ఎగ్జామ్ రాసేసి, మురుగన్ సర్ దగ్గరకి వెళుతున్నామని చెప్పడానికి వెళ్ళి, సర్ కి ఆటోగ్రాఫ్ బుక్ ఇచ్చాను రాయమని. ఇప్పటికిప్పుడు ఇస్తే ఎలా రాస్తాను అన్నారు. బయట ఆటో ఉంది సర్, బస్ కి టైమ్ అయిపోతోంది రాసివ్వండి అంటే... నీ ఎఫెక్షనేట్ వర్డ్స్ ఎప్పటికి గుర్తుండిపోతాయి అని రాసిచ్చారు. అలా బోలెడు తీపి జ్ఞాపకాలతో ఇంజనీరింగ్ విజయనగర్ ఇంజనీరింగ్ కాలేజ్, బళ్ళారి, కర్నాటకలో ముగిసింది.
వచ్చే వారం మరిన్ని కబుర్లతో....
0 మీరేమనుకుంటున్నారో.....చెప్పేయండి:
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి
తెలుగులో రాయడానికి www.lekhini.org కి వెళ్ళండి