కాలం వెంబడి కలం...42

         పిట్స్బర్గ్ లో రోజులు గడిచిపోతున్నాయి. నా H1B గురించి శ్రీనివాస్ మళ్ళీ నాకు మెయిల్ పెడితే, ఫోన్ చేసాను. సుబ్బరాజు మళ్ళీ ఫోన్ చేస్తానన్నారు, చేయలేదని చెప్పాను. వెంటనే శ్రీనివాస్ సుబ్బరాజుకి ఫోన్ చేసి చెప్తే, నాకు ఫోన్ చేసి మీరు H1B  చేయించుకున్నారని అనుకున్నాను, ఇప్పటికే చాలా లేట్ అయ్యింది, పేపర్స్ అన్నీ పంపండి. 1100 డాలర్లు కూడా పంపండి. వన్ ఇయర్ లోపల మీకు జాబ్ వస్తే మీ 1100ల డాలర్లు తిరిగి ఇచ్చేస్తాను అని చెప్పారు. సరేనని డబ్బులు, H1B కి అవసరమైన పేపర్స్ అన్ని పంపించాను. డాక్టర్ గారేమెా జాగ్రత్త, ఎవరికి నీ స్టేటస్ గురించి చెప్పకు, మళ్ళీ నాకు ప్రోబ్లం అవుతుంది, గ్రీన్ కార్డ్ ప్రాసెస్ లో ఉంది అని అన్నారు. డాక్టర్ గారి పేరు ఇందిర. పిల్లలు అనోన్య, అభిలాష్. 

       నాకు ఆడపిల్లలంటే బాగా ఇష్టం. అనోన్య బాగా దగ్గరైంది. అభిలాష్ చిన్నోడు కదా, సరిగా తినేవాడు కాదు. అందుకని నేను కాస్త కోపంగా ఉన్నట్టు నటించేదాన్ని వాడి తిండి దగ్గర. రోజు వాళ్ళ అమ్మ వచ్చాక నా మీద కంప్లయింట్స్ చెప్తూ ఉండేవాడు.  పాప నన్ను సపోర్ట్ చేసేది. డాక్టర్ గారు ఏమనేవారు కాదు. పిల్లలని చూస్తే తెలుస్తుందిగా, ఆవిడకు పిల్లలు ఎలా ఉన్నారని. వీళ్ళ ఫ్రెండ్స్ మెర్సీ వాళ్ళు కూడా పిట్స్బర్గ్ లోనే ఉండేవారు. అప్పుడప్పుడూ వాళ్ళు రావడం, లేదా మేం వాళ్ళింటికి వెళ్ళడం జరిగేది. అప్పుడప్పుడూ చర్చికి కూడా వెళ్ళేవాళ్ళం. పిల్లలతో హారిపోర్టర్ సినిమా అమెరికా థియేటర్ లో మెుదటిసారి చూసాను. మధ్యలో ఓ రోజు నా ఫ్రెండ్స్ కళ్యాణ్, రాంబాబు వాళ్ళు పిట్స్బర్గ్ వేంకటేశ్వర స్వామి గుడికి దర్శనానికి వచ్చారు. 

            నాకు అప్పటికి సెల్ ఫోన్ లేదు. ఇంటికి మాట్లాడుతునే ఉండేదాన్ని డాక్టర్ గారి లాండ్ లైన్ తో నా కాలింగ్ కార్డ్స్ తో. అప్పట్లో ఈమెయిల్ చూసుకోవాలంటే కంప్యూటర్ కూడా లేదు. లైబ్రరీలో అయితే ఇంటర్నెట్ ఫ్రీగా ఒక గంట చూసుకోవచ్చని చికాగోలో ఉన్నప్పుడు తెలుసు. అది కూడా రెండోసారి గెస్ట్ హౌస్ కి వెళ్ళినప్పుడు సిస్టమ్ లేదు. అప్పుడు విజయ్ తీసుకెళ్ళాడు. అలా తెలిసిందన్న మాట. ఓ రోజు అభిని స్కూల్ లో దించి, లైబ్రరీకి వెళదామని బయలుదేరాను. మా అపార్ట్మెంట్స్ బయట అడిగితే 10 మినిట్స్ పడుతుందన్నారు పబ్లిక్ లైబ్రరీకి వెళడానికి. సరేనని నడిచి బయలుదేరాను. నడవడానికి ఫుట్పాత్ కూడా లేదు. ఎంత దూరం నడిచినా 10 మినిట్స్ అంటూనే ఉన్నారు ఎవరిని అడిగినా. అలా మూడు మైళ్ళు నడిస్తే కాని రాలేదు. లైబ్రరీని చూడగానే ఎంత సంతోషమేసిందో. గబగబా మెయిల్స్ చెక్ చేసుకుని, రిప్లైలు ఇచ్చేసి బయలుదేరాను నడుచుకుంటూనే. ఇంటికి వచ్చాక డాక్టర్ గారికి ఇలా జరిగిందని చెప్పాను. ఆవిడకి చెప్పే వెళ్ళాలెండి. తర్వాత బస్ ఉందని తెలిసింది. బస్ లో వెళ్ళి వచ్చేదాన్ని. ఓరోజు లైబ్రరీకి వెళ్ళి  వచ్చేటప్పుడు పెద్ద వర్షం. బస్ స్టాప్ లో బస్ అయితే ఎక్కాను కాని పాపం బస్ డ్రైవర్ చాలా మంచోడు. ఎటేటో తిప్పి జాగ్రత్తగా నన్ను మా బస్ స్టాప్ లో దించాడు. లైబ్రరీకి  ఎదురుగుండా పూల చెట్లు చాలా ఉండేవి. భలే బావున్నాయి అనుకునేదాన్ని. తర్వాత తెలిసింది అది బరియల్ గ్రౌండ్ అని. మనవయితే భయం వేసేటట్లుగా ఉంటాయి. అమెరికాలో చనిపోయిన తర్వాత జ్ఞాపకాన్ని కూడా అందంగా ఉంచుతారని అర్థం అయ్యింది. 

            పిల్లల స్కూల్ లో నేనే వారికి అమ్మని అనుకునేవారు అక్కడికి మిగతా పిల్లల కోసం వచ్చే పేరెంట్స్. తన పేరు గుర్తు లేదు కాని ఓ అమెరికన్ మంచి ఫ్రెండ్ అయ్యింది నాకు. అప్పుడప్పుడు  తను డ్రాప్ చేసేది స్నో బాగా ఉన్నప్పుడు. పిల్లల పుట్టినరోజులకి 150 బెలూన్స్ ఊది ఉంచితే, డాక్టర్ గారు డ్యూటి నుండి వచ్చి డెకరేషన్ చేయడం, పిల్లల పార్టీలు, పిల్లలతో ఇంట్లో ఆడటం, మా క్రింది ఫ్లోర్ వాళ్ళు అపార్ట్మెంట్ మేనేజ్మెంట్ కి కంప్లయింట్స్ ఇలా రోజులు గడిచిపోతున్నాయి. 

            మామూలుగానే ఆరోజు కూడా అనోన్యని స్కూల్ లో దించి, అభిని రడీ చేసి స్కూల్ కి తీసుకువెళ్ళాను, స్కూల్ లేదన్నారు. తిరిగి వచ్చేసాము. ఇంటికి రాగానే ఫోన్ మెాగింది. ఎవరా అని ఫోన్ తీసాను. ఏమే ముసలి బతికేవున్నావా అని శోభ గొంతు. నాకేమవుతుందే అని, ఏమైంది అని అడిగా. నీకు తెలియదా, టివి చూడలేదా అంది. లేదు పిల్లల పనిలో ఉన్నాగా అన్నాను. పెంటాగన్, వరల్డ్ ట్రేడ్ సెంటర్ మీద బాంబ్ వేశారు. మెుత్తం కూలిపోయాయి. ఎంతమంది చనిపోయారో మరి. పిట్స్ బర్గ్ లో కూడా బాంబ్ వేశారు. గుడి మీద వేయాలని ప్లాన్ చేసినట్లున్నారు. కాకపోతే అది పిట్స్ బర్గ్ అవుట్స్కర్ట్స్ లో పేలింది. పిట్స్ బర్గ్ అనగానే నువ్వు గుర్తు వచ్చావు. ఎలా ఉన్నావో ఏమెా అని వెంటనే నీకు ఫోన్ చేసాను, అని కాసేపు మాట్లాడింది. ఇక వరసనే ఫోన్లు, డాక్టర్ గారికి, నాకు. యు ఎస్ కాపిటల్ ని కూడా టార్గెట్ చేసారు. అది ఫెయిల్ అయ్యింది. భారతదేశంలో చిన్నప్పుడు 1977 లో ఉప్పెనకు, 1988 లో రంగా యాజిటేషన్ కు, 2001 లో అమెరికాలో సెప్టెంబర్ 11 కి సాక్షిగా మాత్రమే మిగిలాను నేను కూడా. చాలా దారుణం అది. ఏమైందో కూడా తెలియకుండానే పోయిన ప్రాణాలెన్నో. బిల్డింగ్ కూలడం చూస్తూ పై ఫ్లోర్ నుండి ప్రాణ భయంతో కిందకి పరుగులు తీస్తూ ప్రాణాలు వదిలిన వాళ్ళు బోలెడుమంది. ప్రకృతి విపత్తులు కొన్నైతే, మూర్ఖుల దుష్టచర్యలకు పరాకాష్ఠ ఇలాంటి అనైతిక చర్యలు. ఇది జరిగిన తర్వాత కూడా చాలా రోజులు ఆంత్రడాక్స్ అని, పోస్ట్ లో కూడా వస్తుంది ఆ పౌడర్, దానిని అంటుకోవద్దని జాగ్రత్తలు. 

           అప్పటికే సాఫ్ట్ వేర్ జాబ్ ల మార్కెట్ బాగోలేదు. అందుకే నేను ఈ బేబి సిట్టింగ్ జాబ్ లో చేరాను. సెప్టెంబర్ 11 తర్వాత ఇక అసలు సాఫ్ట్ వేర్ జాబన్న మాటే లేదు. నేను పిట్స్ బర్గ్ రాకముందు చికాగో గెస్ట్ హౌస్ లో ఉన్నప్పుడే ఓరోజు మధ్యాహ్నం  లైబ్రరీకి వెళ్ళి మెయిల్స్ చెక్ చేసుకుంటే మా సుధ అన్నయ్య నీ కొడుకు ఎడ్వెంచర్ చేసాడు. విజయవాడ తీసుకువచ్చారు అని పెట్టాడు. అది పెట్టి కూడా 2, 3 రోజులయ్యింది నేను చూసేటప్పటికి. నా కొడుకు పేరు మౌర్య. రెండేళ్ళు అప్పటికి వాడికి. చాలా అల్లరివాడు. వెంటనే టైమ్ కూడా చూసుకోకుండా ఇంటికి ఫోన్ చేసాను. మామయ్య ఫోన్ తీసాడు. ఏమైంది మౌర్యకి, ఎందుకు విజయవాడ తీసుకెళ్ళారు అంటే..ఏం లేదు 4 మెట్ల మీద నుండి పడ్డాడు. ఏం కాలేదులే బానే ఉన్నాడని చెప్పాడు. నేను అంతే కాబోలు జరిగింది అనుకున్నా. మా ఫ్రెండ్స్ కి, అన్నయ్యకు, గోవర్థన్ కి కూడా అదే మాట చెప్పాను. నీళ్ళలోనికి వెళ్ళనీయవద్దని చెప్పు, జ్వరం వస్తే అశ్రద్ధ చేయవద్దని చెప్పమని అన్నయ్య చెప్పాడు. నేను కార్సన్ సిటీ లో ఉన్నప్పుడు సతీష్ ఇండియా వెళుతూ ఏం కావాలంటే మా అబ్బాయిని చూసిరా అని చెప్పాను. ఎవరు ఇండియా వెళుతున్నా ఇదే చెప్పేదాన్ని. అన్నయ్యా వాళ్ళు కూడా వెళ్ళినప్పుడు చూసి వచ్చారు. 

              ఈ అంతర్జాలం అందుబాటులోనికి రాక మునుపు కలం స్నేహం అని ఉండేది. ఇంటర్నెట్ వచ్చాక కాస్త నెట్టింటి స్నేహాలు మెుదలయ్యాయి. ఓరోజు మెయిల్ చెక్ చేసుకుంటే నాకు మెసేజ్ ఉంది. నేను ఏదో తెలుగు వెబ్ సైట్ లో నా మెయిల్ ఐడి ఇచ్చాను. అది చూసి మెయిల్ చేసాడట. పేరు వెంకట రమణ అని ఉంది. రిప్లై ఇచ్చాను. ఫోన్ నెంబర్ అడిగితే ఇచ్చాను. అలా ఇవ్వకూడదని అప్పట్లో తెలియదు. కాని ఇప్పటిలా అప్పుడు మిస్ బిహేవ్ చేసేవాళ్ళు కూడా చాలా తక్కువ. వెంకట రమణ కాలిఫోర్నియాలో జాబ్ చేస్తూ ఉండేవాడు. అనుకోకుండా నాకు ఓ మంచి ఫ్రెండ్ ఇలా దొరికాడు. 

" సముద్రానికి అలవాటైన ఆటుపోట్లే జీవితంలో కూడా..."

వచ్చే వారం మరిన్ని కబుర్లతో.....