ఇప్పటికి.... ఎప్పటికి....!!

మొన్న కాక నిన్న ఇంజనీరింగ్ లో చేరినట్టుగా అనిపిస్తుంటే అప్పుడే పాతిక ఏళ్ళు గడచి పోయాయి.... రోజులు కాలంతో పాటుగా ఎంత తొందరగా వెళిపోతున్నాయో అనిపిస్తోంది.... మొదటిరోజు ఏమి తెలియక పోవడం... అదీను తెలుగు తప్ప మరో భాష తెలియని సందిగ్ధం.... అందులోను అసలే ఎర్ర బస్సాయే... ఎక్కడ ఏం ఉంటాయో తెలియదు... ఏది ఎక్కడో తెలియదు..... పలకరించని వాళ్ళు పాపాత్ములు అన్నట్టు తెలుగులో పలకరిస్తే చాలు ప్రాణం లేచి వచ్చేది.... అసలే రాగింగుల పలకరింపుల భయం ఓ పక్క... అదీను నాతో ఎక్కువగా కన్నడ వాళ్ళే అందరు.... వాళ్లకి మనకి పడిచచ్చేది కాదు.... మీ తెలుగు ఇలా అలా అని వెక్కిరించేవారు.... నాకేమో బోలెడు కోపం.... సివిల్ ప్రాక్టికల్స్ లో జామకాయలు తినడానికి మాత్రం వాళ్లకి భాష గుర్తుకి వచ్చేది కాదు... సరదాగానే ఏడిపించే వాళ్ళు.... మేము అంతే సరదాగా కౌంటర్ వేసే వాళ్ళం... మనకేమో ఇల్లు చుట్టుపక్కల వాళ్ళ మీద బెంగ... పదిహేను రోజులకొకసారి ఇంటికి ప్రయాణం అమరావతిలో..... కబుర్లే కబుర్లు.... పుట్టినరోజుల సరదాలు... అవి ఇవి అంటూ చిటుక్కున మొదటి సంవత్సరం చివరు.... రెండులో కూడా అందరి సహకారం... ఇక మూడులో సరదాగా అందరం హంపి ప్రయాణం... సీనియర్స్ కి సెండాఫ్ పార్టీ సరదాలు....  చిన్న చిన్న తగాదాలు తీర్పులు.... ఇలా కన్ను మూసి  తెరిచేంతలో నాలుగేళ్ళు అయిపోయి మళ్ళి మొదటి సంవత్సరం తిరిగి వచ్చి పాతిక ఏళ్ళు అయిన సందర్భం.... ఇన్ని ఏళ్ళు అయినా గుర్తు ఉంచుకుని మరి అప్పటి నేస్తాలే ఇప్పటికీ అంతే ఆత్మీయంగా పలకరిస్తున్నారంటే అది మరి అదృష్టం కాక మరేమిటి...!! ఆత్మీయ నేస్తాలు అందరికి పేరు పేరునా మన ఇంజనీరింగ్ మొదలైన రజతోత్సవ శుభాకాంక్షలు..... దూరంగా ఉన్నా దగ్గరలో ఉన్నా ఆత్మీయ బంధాలకు అందులోను దేవుడు మనకు వరంగా ఇచ్చిన ఈ స్నేహ బంధానికి మీరు ఇచ్చిన విలువకు నా కృతజ్ఞతలు.... ఎప్పటికి మీ స్నేహం ఇలానే ఉండాలని కోరుకుంటూ..... మీ అప్పటి నేస్తం ఇప్పటికి.... ఎప్పటికి