జీవన 'మంజూ'ష.. ఏప్రిల్

      సాహిత్యానికి షష్టిపూర్తి, స్వాతంత్ర్యానికి డెబ్భై ఐదు వసంతాలంటూ పండుగలు చేసుకుంటున్నాం కాని ఏం సాధించామని ఈ ఉత్సవాలు చేసుకుంటున్నామని ఓ క్షణమైనా ఆలోచిస్తున్నామా? 

       జీవితం సప్త సాగర గీతం అన్న సినీ కవి మాటలు ఓసారి గుర్తు చేసుకుంటే కాస్తయినా జీవితపు విలువలు తెలుస్తాయి. కాదేది కవిత్వానికి అనర్హం అన్నారు మహాకవి శ్రీ శ్రీ. ప్రతి రాతా పురస్కారానికి అర్హమే అంటున్నాయి ఈనాటి సాహితీ విలువలు. కేంద్రమూ లేదు, రాష్ట్రమూ లేదు అన్నీ ఒకేలా వ్యవహరిస్తున్నాయి. పుట్టగొడుగుల్లా పుట్టుకొచ్చిన ఎన్నో సాహితీ సంస్థలు పురస్కారాలను డబ్బులతో జత చేసి ఇబ్బడిముబ్బడిగా అవార్డులిచ్చేస్తూ, అవార్డులంటే నలుగురు నవ్వుకునేటట్లు చేసేస్తూ, తెలుగు సాహిత్యాన్ని నవ్వులపాలు చేసేస్తున్నాయి. 

      మందు పార్టీలకు, మతలబు రాజకీయాలకు సాహిత్యం కూడా అమ్ముడుబోయినందుకు ప్రగాఢ సానుభూతిని ప్రకటించేసి మనమూ చేతులు దులిపేసుకుందాం. ఎన్నో గొప్ప గొప్ప రాతలు ఎవరికి తెలియకుండా పోతున్నాయంటే దీనికి కారణాలు మనందరికి తెలిసినా గొంతు విప్పి ఓ మాట మాట్లాడం. కాపీ రాతలకు ప్రతిష్ఠాత్మక పురస్కారాలిచ్చి చేతులు దులిపేసుకుంటాం. కులమతాలను హేళన చేసే రాతలకు గొప్ప శిల్పం, చట్టుబండలు ఉన్నాయని అందలం ఎక్కించేస్తాం. 

      పురస్కారం అందుకునే సాహిత్యానికి మాత్రమే అర్హత ఉంటే సరిపోదు. ఆ పురస్కారం అందుకునే రచయిత వ్యక్తిత్వం కూడా అందుకు సరిపోయి ఉండాలి. ఏ ప్రాతిపదికన ఈ పురస్కారాలు పంచుతున్నారో వివరాలు చెప్పరెవరూ. కమిటిలో ఉన్న నలుగురికి నాలుగు మందు బాటిళ్ళు, నాలుగు మిడ్ నైట్ పార్టీలు ఇస్తే చాలు అవార్డ్ గారంటీ అన్న నమ్మకం అందరి మనసుల్లో లో వేళ్ళూరుకు పోయిందిప్పుడు. సమాజానికి హితం చేసేది సాహిత్యం అన్నది ఒకప్పటి మాట. మందు పార్టీలలో మునిగి తేలుతోంది అక్షరం అన్నది ఇప్పటి సత్యం. సరసమైన ధరలకు డాక్టరేట్ లు అంగడి సరుకులుగా దొరుకుతున్నాయిప్పుడు. పురస్కారాలకు, షష్టి డాక్టరేట్ లకు నియమ, నిబంధనలు ఏమీ లేవిప్పుడు.

        తెలుగు సాహిత్యం పరువు ఏమిటన్నది సాహితీ పెద్దలకే తెలియాలి మరి. ప్రపంచ సాహిత్యంలో మనమెక్కడున్నామెా ఓసారి ఆలోచించండి సాహితీ మేధావుల్లారా!